Straf

Pfffff, eindelijk thuis, en eindelijk vakantie, hier had ik zo naar verlangd. Niet alleen voor de hoognodige break van het werk en de rust, maar ook omdat ik mijn schat nu meer zou kunnen zien. En wat nog het beste was: ik zou hem vanavond al zien., ik kan me geen betere start van mijn vakantie bedenken: samen een paar dagjes doorbrengen, kostbare momenten! Ik had een berichtje gekregen wanneer hij zou komen, dus ik heb nog even de tijd om me voor te bereiden. Even alle zorgen en beslommeringen laten wegspoelen onder de warme douche, scheren , gedachten laten dwalen over het verdere verloop van de avond. Ik hoopte maar 1 ding: dat hij het verbod zou opheffen wat ik gekregen had: sedert de laatste keer dat we elkaar zagen, was ik niet meer mogen klaarkomen, hoewel ik soms gek van geilheid werd in die tijd. En hij vond het dan ook leuk dat nog erger te maken, wetend dat ik toch niks mocht doen.

De vorige ontmoeting had ik een cadeautje gekregen, en hij had mij gevraagd dat vanavond aan te trekken en zo op hem te wachten op bed. Mijn nieuwe outfit: de zwarte leren riemenbody waar ik al zolang over gedroomd en naar verlangd had. Super toch hoe wij dezelfde smaak hadden wat mooie speciale dingetjes betrof; nooit vergeet ik die blik in zijn ogen toen ik het voor het eerst voor hem aantrok: zo verliefd, zo trots, zo opgewonden. Ik open mijn kast en haal mijn body eruit. Weer even uitzoeken hoe alle riempjes moeten en dan lukt het. Ik schrikt nog steeds van mezelf als ik in de spiegel kijkt: Ben ik dat? Wow, dat ziet er zo mooi uit! Het duurt nog even voor hij komt, dus ga ik nog even rusten op bed. Hoewel, rusten...Ik denk aan straks, als hij er zal zijn: hoe ik zul kunnen genieten van elkaar, de liefde en de pijn die hij mij zal geven, de intensiteit, de verbondenheid... Mijn gedachte en gevoelens gaan verder...en zonder dat ik het beseft dwalen mijn handen af en streel ik mezelf. Het voelen van het leer, het denken aan straks, alle voorbereidingen, het maakt mij zo geil. Ik streel mijn borsten en voel mijn natte kutje, gezwollen van verlangen om eindelijk klaar te komen. En tegen de tijd dat ik besef dat dit niet mocht van hem, is het te laat, dit kan en wil ik niet meer stoppen, ik wil klaarkomen.

Op dat moment gaat de deur van de slaapkamer open. Shit, ik had toch helemaal niks gehoord? Was ik zover weg dan? Was het toch al zo laat? Ja dus, daar staat hij.... Ik schrik me rot en wil het Hem uitleggen, wil sorry zeggen, wil straf krijgen voor wat ik aan het doen was. Maar hij zegt me te zwijgen, en de blik in zijn ogen zorgt ervoor dat ik het niet waag nog wat te zeggen. Stilte....Verdorie, denk ik, word nu toch kwaad, zeg wat, maar niet die stilte, niet die priemende blik. Zonder nog wat te zeggen draait hij zich om en gaat weg. Ik hoor de voordeur en realiseer me dat hij echt weg is, niet zomaar even naar beneden, nee: hij is weg. Dit is foute boel: de teleurstelling die ik in zijn ogen zag...en ik had de voorbije tijd ook al een paar keer een grote mond opgezet, waarvoor ik ook al strafpunten had staan. Maar dit had hij nog nooit gedaan: mij genegeerd en weggaan. Totaal overstuur en huilend val ik uiteindelijk in slaap. Midden in mijn onrustige nacht een sms-je. Oef, denk ik: contact terug. Maar het is een heel koel sms-je, gebiedend eigenlijk. “Morgen om 14 uur stipt zorg je dat je op “ons plekje” bent. Je draagt je complete julia-outfit. Je blijft in de auto zitten en doet een blinddoek om.” Dat is alles: geen XX, geen “love you”, niks waaruit ik kon opmaken dat het nog in orde is...de geruststelling die ik zo zoek, krijg ik ook nu niet. De rest van de nacht bestaat uit rond woelen en bang zijn.

Eindelijk ochtend, gebroken door het gebrek aan slaap, maar nog veel meer door mijn ongerustheid en angst. Maar nu? Ik probeer in te schatten hoe zijn stemming nu is, hoe hij zich voelt, probeer te voorzien wat zijn bedoeling is en wat mij te wachten zou kunnen staan. Ik weet 1 ding: dat ik maar beter doe wat hij vroeg in zijn bericht vannacht. Tijdstip geen probleem, dat lukt mij wel. “Ons plekje”: hun verlaten speelplekje, waar wij het al een paar keer heel fijn hadden gehad, maar iets zeg mij dat het deze keer anders zal zijn. “ Blinddoek”: ok, stop ik in mijn tas. “julia-outfit”: ok, dus collar, enkel- en polsboeien, maar dan: welke kleren verder? Want ik moet wel een eindje rijden om daar te komen...dus niet te opvallend, of toch maar gewoon doen wat hij vraagt? Zo moeilijk, die strijd binnenin. Ik besluit mijn hoge laarzen aan te trekken, zwarte panty eronder, kort leren rokje, leren open BH en bloesje erover. Zwart leren jasje. En nu maar hopen dat ik onderweg niet uit de auto moet of geen pech krijgt, want ik wil echt niet dat iemand mij zo ziet. Trillend van de zenuwen vertrek ik ruim op tijd naar mijn afspraak, met totaal geen idee wat mij te wachten staat, hoe zwaar de straf zal zijn, of er wel straf komt, of hij er zal zijn , of wij nog wat hebben samen na mijn grote fout, hoe ik moet reageren, wat hij van mij verwacht...

Eenmaal op de afgesproken plek aangekomen, doe ik een tevergeefs poging mijn zenuwen toch een beetje onder controle te krijgen. Daarna doe ik zoals gevraagd, de blinddoek om en blijft wachten. Wachten waarop? Hoelang? Het is de afgesproken tijd... Pffff, ik hoor een auto naderen: Hij of iemand anders? En ik durf echt niet kijken, want als hij het dan is, maakt dat alles alleen maar erger. Shit, wat doen als een vreemde mij zometeen aanspreekt? Het portier wordt geopend en mijn hart en hoofd slaan op tilt, de spanning.... julia...en dan stilte, maar ik weet genoeg, het is hem. Maar wat wil ik nu graag zijn ogen zien, zien hoe hij naar mij kijkt, hoe zijn stemming is, wat ik moet verwachten, waarop ik me kan voorbereiden. Dat weet hij, en zal wel de hoofdreden voor de blinddoek geweest zijn. Hij maakt mij duidelijk dat ik moet uitstappen , dus daar ga ik, brr. Even helemaal “alleen”: geen lichamelijk contact, weg van de auto, wankel op mijn hoge hakken...en die verdomde blinddoek en die stilte. Dan voel ik zijn handen: over mijn collar, mijn boeien: alsof hij controleert of alles in orde is en hoop dat hij tevreden is, want ja: kledij had ik zelf gekozen. Schrik: mijn bloesje wordt stevig opengetrokken en het is alsof ik hem hoort zeggen: “Open en beschikbaar zijn voor mij?” Nu dus wel, pfff. Ik word ergens naar toe geleid, help: zo onwezenlijk raar als ik niet kan zien en weet waar ik naar toe gaat.

Ik word tegen de motorkap van zijn auto gezet. Ik verwacht me te moeten omdraaien en me aan te bieden voor welke straf dan ook, en hoewel ik bang ben, weet ik dat ik mijn eerste echte straf zal moeten ontvangen. Dus geen lieve Meester zometeen, geen leuke pijn, geen grapjes en lieve blikken, geen tederheid...moeilijke omschakeling in mijn gedachten. Maar....ik word achterover gelegd, met mijn rug op de motorkap, en ik voel hoe hij mijn rok omhoogschuift en mijn kousen gewoon kapot trekt. Wat doet hij toch, wat is zijn bedoeling? En net als ik denk:”Nu komt het”, voel ik zijn mond op mijn kutje. “What the hell”? Als hij mij wou verwarren, is dat gelukt! Hij likt me, net als anders. Niks straf, of toch: is dit straf? Hoe moet/mag ik reageren? Word ik gestraft als ik geil word of wil hij dat net? Verdorie, zei hij maar iets, iets waaruit ik kon opmaken wat hij wou!! Ik word er geil van en tegelijk helemaal gek van het nadenken. Maar ik kan niet anders dan reageren, hoewel ik niet weet of dat mag, mijn lichaam verraadt me. Verdorie, wat doet Hij toch: ik zou toch straf krijgen?: daarvoor was ik gekomen!

Even plots als hij startte, stopt hij en help mij rechtop. De blinddoek gaat af, en als ik even aan het licht gewend ben, pakt hij mij bij mijn collar en zegt:” Je dacht toch niet dat je je kon voorbereiden op je straf? Straf komt wanneer IK het wil. Dit was je beloning voor je gehoorzaamheid in het hier naartoe komen, dat je alles deed wat ik gevraagd heb. Zie je wel dat je het kan? Nou, ik ben weg, zorg dat je vanavond om tien uur klaar staat thuis, net zoals je nu bent.” En voor ik kan reageren stap hij weg, zijn auto in en rijdt weg. Daar staat ik dan...helemaal van slag, alleen, halfnaakt op een verlaten plekje, bij mijn auto. Maar vooral: wat gaat mijn hoofd tekeer: wat een mindgame.... Nu weet ik nog niet wat mij te wachten staat, wanneer het komt en of het wel komt, maar vooral: in die paar momenten van oogcontact kon ik echt niet opmaken wat hij wou of dacht, eng was dat: het gewoonlijke contact was er niet: ik zag alleen afstandelijkheid en kilte.... Ik rijd op automatische piloot naar huis en tel de uren af tot hij komt. Als hij al komt, want na vanmiddag ben ik van niets meer zeker.

10 voor 10....de hele middag en avond ben ik zo gekleed gebleven besef ik nu, en hebben mijn gedachten en hoofd in kringetjes rondgelopen over straks. Tot op het punt waar hij mij net wou krijgen: berusting. Ik hoor zijn auto, stipt op tijd en vlieg naar buiten, ik wil hem niet laten wachten. “Beetje koud zeker voor zo'n sletterig outfit ?” Ik zwijg, weet niet wat ik kan of mag antwoorden hierop. En nog steeds is die afstand er, en die is erger dan de kou. Stap in de auto, beveel je mij. We rijden deze keer naar een onbekend plekje: een parkeerplaats midden in een bos. Ik kan nog net even rondkijken voor ik weer de gehate blinddoek omkrijgt.
Hij legt zijn hand in mijn hals, ik voel dat ik verstijf, en hij trekt mij vooruit aan de ring van mijn collar, ruw. Mijn collar niet meer als sieraad, als betekenisvol symbool, maar simpel een werktuig om mij te krijgen waar hij wilt. Ik voel mijn handen omhooggaan aan mijn boeien, en die worden aan elkaar vastgemaakt. Rok omhoog, billen bloot. Koud tussen mijn handen, tegen mijn lichaam aan, en dan weet ik het , nee hé....? Maar toch, ik sta vast aan de lantaarnpaal op de parking. Dit voelt niet leuk. Ik wil er tegen beter weten in wat van zeggen, maar krijg er de gelegenheid niet voor. “ Die grote mond van je is veel te vaak op de verkeerde manier actief: uitdagen, beetje rellen. Nou, nu niet meer!” En daar voel ik de gag mijn mond in gaan... ok, mijn mond gesnoerd.

Ik hoor en voel en ziet niks meer, de angst die dat veroorzaakt....kwam de straf nu maar gauw.
“Slet van me? Je weet wat je verkeerd deed en dat daar gevolgen aan zijn?” Ik knikte. “ Die ga je nu dragen meid, en terwijl je je straf ontvangt: geen geluid en stil blijven staan. Maak me trots.” En voor ik kan nadenken striemt de pijn over mijn billen, hard, bijtend. Dit ken ik helemaal niet, zo erg. Zo hard sloeg hij nooit en dit voelt zo anders. Hij lacht als hij mij informeert dat er een nieuw speeltje is, een echte langere zweep, en dat hij daar al een tijdje mee aan het oefenen is. “20, slet, tel maar in gedachten en denk hoe je me teleurstelde” OK, nu weet ik wat er gaat komen. In moordend tempo komen de slagen, waar ik blij om ben, het moet toch gebeuren en dan liever zo snel mogelijk. De pijn is vreselijk. Nieuw voor mij: pijn ontvangen van hem die toch niet “leuk” is. Ik moet alle moeite doen om stil te blijven staan en ik verbijt me om de kreunen tegen te houden, pffffff. Maar wat mij meer bezig houdt is hoe het straks zal zijn, na de straf...Wat haat ik het dat hij niet tevreden is over mijn gedrag, dat ik gefaald heb. 19, 20....oef. Voor ik kan bijkomen word ik losgemaakt en omgedraaid. Gag uit, blinddoek af.

“Zo, dus jij dacht zomaar klaar te mogen komen tegen mijn wil in? Zal je geen tweede keer proberen,denk ik, en anders word het de volgende keer een straf waarbij deze verbleekt. Maar je hebt je straf goed ondergaan, meissie. En nu is je Meester geil geworden van je, dus op je knieën! Verwen je Meester nu maar.” Ik kniel voor hem en begint hem te pijpen, wat voelt dit goed. Hij merkt dat ik hier zoals steeds, zelf bloedgeil van word. Maar vooral ben ik blij dat ik hem kan behagen, dat ik gebruikt word voor zijn genot... Nadat hij klaargekomen is in mijn mond, help hij mij weer overeind. “Goed zo, sletje, dat pijpmondje van je blijft heerlijk aanvoelen. Maar nu ben jij nat en geil, niet? “ Ja, Meester. “Mooi , en dat blijft nog wel even zo. Want tot je me terugziet, kom jij NIET klaar, op geen enkele manier. Je bent van mij: je lichaam, je gedachten, je gevoelens, je kut, je orgasmes: VAN MIJ, begrepen?” Ja Meester. Hij tilt mijn hoofd omhoog, wat betekent dat ik hem eindelijk weer mag aankijken. Afwachtend zoek ik zijn ogen en houd een zucht van opluchting tegen: daar zie ik weer zijn warmte, zijn liefde. En gelijk zijn daar ook zijn armen om mij heen, “Meisje van me, gaat het?” Ja meester, dank je wel voor vandaag, dank je