Tot morgen

Het is vrij donker in het smalle gangetje. Amèl kijkt naar het zware velours gordijn, waarachter de man die haar had ontvangen, met haar kleren is verdwenen. Ze rilt licht en bedenkt dat ze nu ook niet gemakkelijk meer kan ontsnappen, zo zonder kleding. Het was een gok geweest. De rol die ze zou krijgen was nooit van tevoren bekend, dat was het risico en tegelijkertijd het spannende eraan. Een feestje waarbij ze toeschouwer kon zijn, ingezet kon worden als danseres, of in de catering, of op iedere andere denkbare manier die de organisatoren maar konden verzinnen. Het feit dat ze hier nu naakt staat en haar kleren meegenomen zijn, kan slechts betekenen dat ze vanavond 'speelbal' is. Lijdend voorwerp, in alle betekenissen. Amèl haalt even diep adem. Het is oké, ze komt geregeld op dit soort verrassingsparty's. Over het algemeen viel het altijd wel mee wat er met de subs werd uitgehaald, hoewel het er tijdens het laatste feestje stevig aan toe ging. Afwachten wat het vanavond in deze club zou worden. Terug kan ze niet, het was een kwestie van afwachten, ondergaan en volhouden. Lol maken en genieten hoorde er ook bij, maar de kans is groot dat die gevoelens pas achteraf zouden komen. 

Een arm steekt het gordijn opzij, waarna de lange, brede man weer voor Amèl staat. 
"Kom maar. Ik heet Jacques trouwens." 
Amèl knikt. Ze herinnert zich hem weer. Ze heeft hem wel eens eerder gezien op een ander feest. Jacques. 
Jacques gaat haar voor door het gangetje en houdt een volgend zwaar, dieppaars gordijn voor haar opzij. Binnen ziet het er gezellig uit. De verlichting is gedimd, aan de muur branden dikke kaarsen met drie pitten in grote kandelaars. Er zijn verschillende sfeervolle zithoeken, er is een barretje met krukken en aan de zijkant is een klein podium, waar een paar spotjes op gericht zijn. Er zijn nog niet veel mensen binnen. Aan de bar zit een stel met een glas frisdrank voor zich, in de gemakkelijke stoel bij de open haard zit een vrouw met een man aan haar voeten. Verderop in de ruimte staan twee mannen zachtjes met elkaar te praten. Het lijkt alsof zij allen van de organisatie zijn. 
"Het wordt niet zo heel erg druk vanavond. Ik verwacht ongeveer 70 gasten," meldt Jacques ongevraagd, als hij Amèl ziet rondkijken. "Jouw aanvangstijd was iets eerder dan die van de anderen, iedereen komt nog." 
Amèl begrijpt het. Zij moet waarschijnlijk de gasten ontvangen. Hopelijk niet 70 keer in haar nakie de deur open doen, bedenkt ze. 
Jacques gaat voor haar staan en legt zijn handen op haar schouders. Hij kijkt haar even aan, knijpt zijn ogen ietwat toe en zegt vervolgens bedachtzaam: "Je krijgt een keuze. Ja. Je mag zelf kiezen wat je vanavond ondergaat." Hij knikt, alsof hij dit ter plekke heeft bedacht. Amèl zwijgt en wacht tot hij verder gaat. Ze voelt haar hart tegen haar borstkas bonken. 
"Drie opties. De eerste optie is steeds te waarschuwen als er gasten komen. De bel werkt niet zo heel goed namelijk. Er komen, zoals ik al zei, ongeveer 70 personen, dus daarna ben je vrij om je tussen de andere feestgangers te begeven. Optie twee is een podiumoptie. 50 slagen met de cane. Optie drie is bijna gelijk aan optie twee: 15 zweepslagen tussen je benen met dwang , of 10 zonder dwang. Zeg het maar.” 
Amèl denkt na. De eerste optie klinkt te gemakkelijk, daar moet haast meer achter zitten, maar de tweede en derde zijn niet echt haar favoriete dingen. Zweepjes vindt ze best fijn, maar dan wel op haar billen. Een cane kan ze nooit zo goed hebben. 
“Ja? Maak een keuze. Je mag eventueel later nog wisselen, maar pas als je over de helft bent en de aantallen van de andere optie blijven dan gelijk. Voor optie één verzinnen we dan wel iets, want er zullen dan al gasten binnen zijn.” 
Amèl trekt een snelle frons en besluit dat ze het risico van het addertje onder het gras maar moet nemen. 
“Het eerste,” zegt ze zachtjes. 
Jacques’ rechter mondhoek gaat omhoog in een scheve grijns. 
“Je kiest voor het fungeren als deurbel? Prima.” 
Het klinkt gek, fungeren als deurbel. Amèl moet er een beetje om giechelen. Jacques pakt haar bij een arm en leidt haar verder de feestruimte in, tot vlakbij het podium. Hij wenkt naar één van de mannen verderop, die direct naar hem toe komt. 
“Bas, Amèl is vanavond onze deurbelversterker. We moeten eerst even testen.” 
Bas knikt, grijnst naar Amèl en loopt naar de bar, om terug te komen met twee walkie talkies. Hij geeft er één aan Jacques. Met de ander in zijn hand loopt hij met nog steeds een brede glimlach op zijn gezicht richting de uitgang. Jacques hurkt en trekt een klein koffertje onder het podium vandaan. Hij zet het voor zich op het podium en duwt de sluitingen naar de zijkant, waarna de slotjes open springen. Vervolgens veert hij weer overeind, springt met een soepele sprong op het podium en trekt een lage, leren bok naar het midden, waarna hij Amèl wenkt. Aarzelend en vol argwaan stapt ze het podium op. Kijk aan, daar had je het al. Dit zou dan vast het addertje zijn, waar ze al bang voor was. 
Jacques zegt niets, wijst slechts naar de bok en maakt met een halfronde beweging van een vinger duidelijk dat ze er overheen moet gaan liggen. Amèl gehoorzaamt. Ze buigt over het leren bankje heen en gaat liggen. Haar benen buigen, maar haar knieën raken de grond niet, zo laag is het niet. Haar handen halen de grond aan de andere kant ook niet. Ze duwt zich ietwat omhoog op de bok, om een betere positie te vinden, zodat er minder druk op haar ribbenkast komt. 
“Trek je billen uit elkaar,” klinkt het achter haar. 
Amèl voelt hoe ze nog roder wordt dan ze al geworden was, zo naar beneden hangend. Aarzelend legt ze haar handen op haar billen en doet met tegenzin wat haar gezegd wordt. Dit is vernederend. De walkie talkie ruist. 
“Ik bel aan,” kraakt de stem van Bas door het apparaatje. Amèl laat haar billen los. Jacques is toch bezig met iets anders. Hij heeft het echter direct in de gaten en tikt op haar been. 
“Billen uit elkaar, zei ik!” 
Amèl gehoorzaamt wederom. Ze voelt zich enorm opgelaten. 
“Heb je gebeld?” 
“Jaja!” 
Jacques draait zich naar Amèl en legt een paar vingers op een bil, vlak naast haar hand. 
“Heb jij een bel gehoord?” 
Ze schudt van nee, vurig wensend haar billen los te mogen laten. 
“Zie je, hij is slecht hoorbaar.” 
De walkie talkie kraakt. 
“Bas? Blijf even daar, ik zet er een versterker tussen.” 
Hij legt het apparaat op de grond en hurkt bij het koffertje. Amèl staat nog steeds in dezelfde vernederende positie. Tot haar ergernis merkt ze dat het haar gek genoeg ook opwindt zo te moeten blijven staan. Kriebels gaan door haar onderbuik. Ze hoeft niet te voelen om te weten dat ze nat is. Behoorlijk nat zelfs waarschijnlijk. Gênant… Gelukkig is het niet zichtbaar. Jacques rommelt in het koffertje en staat weer naast haar. 
“Ik zal het niet te moeilijk voor je maken,” zegt hij. 
Koude druppels vallen tussen haar billen en glijden langzaam naar beneden. Amèl voelt hoe Jacques een koel stomp voorwerp een paar keer tussen haar billen heen en weer beweegt om het glijmiddel te verspreiden en het dan tegen haar anus zet. 
“Fijn dat je zo goed meehelpt, liefje. Iets verder opentrekken nog en ontspannen. Het is zo gebeurd.” 
Amèl trekt een gezicht. Ze voelt zich knap belachelijk zo. Toch trekt ze haar billen nog iets verder uit elkaar, zoals Jacques haar had opgedragen. Langzaam duwt hij het koude ding bij haar naar binnen. Haar lichaam biedt aanvankelijk weerstand, maar geeft dan ineens toe. Amèl kreunt even zachtjes, meer van verrassing dan van pijn. Ze laat haar billen los. Nu het eenmaal zit, voelt het eigenlijk alleen nog maar ongemakkelijk, echt pijn doet het niet. Jacques rommelt er nog iets aan en plakt vervolgens een stuk duct tape over het ding en haar billen, zodat ze het er onmogelijk uit kan werken. Het lijkt Amèl alsof hij er een snoer aan heeft vastgemaakt, want ze voelt iets over haar bil hangen. Hij bukt en pakt zijn walkie talkie weer op. 
“Bas? Probeer nog eens?” 
Er klinkt geen bel, maar wel een flinke kreet van Amèl. 
“Werkt! Doe nog eens een keer?” 
Het volgende moment voelt Amèl net als even daarvoor een gemene stroomstoot in haar onderlichaam, die haar wederom een gil doet geven. 
“Oke, kom maar terug!” 
Met een brede smile zakt Jacques iets door zijn knieën aan de voorkant van de bok, zodat hij Amèl recht aan kan kijken. 
“Deurbel Amèl. Dat rijmt. Én het werkt. Het werkt heel goed zelfs. We moeten alleen nog even een briefje maken, dat mag jij schrijven.” 
Hij draait zich om, pakt een stuk karton en een stift uit het koffertje en legt het kaartje voor Amèl op de bok neer. Hij houdt haar de stift voor. 
“Schrijf maar op, duidelijk leesbaar graag: Deurbel ….” 
Amèl trekt de dop van de stift en schrijft het woord in keurig blokschrift op het karton. 
“… slecht…. hoorbaar. Stevig… bellen aub.” 
De stift blijft in de lucht hangen na ‘stevig’, bij het horen van de laatste woorden. Ontzet staart ze de man aan die haar de tekst dicteert. 
“Neeee…,” protesteert ze zachtjes. Dit wil ze niet opschrijven! 
“Bellen aub. Kom op, schrijf door.” 
Terneergeslagen maakt Amèl het zinnetje af, zich pijnlijk bewust van wat die tekst voor haar zal betekenen. 
“Dankjewel.” Jacques pakt het kartonnetje met het vonnis van de bok en houdt het vrolijk omhoog als Bas op dat moment weer binnen komt. 
“Voor bij de bel.” 
Bas neemt het kaartje over. Hij leest het met een glimlach. 
“Ik hang het meteen wel even op, ik verwacht zo de eerste gasten.” 
Hij legt de walkie talkie op de bar, verdwijnt erachter en loopt even later weer naar de voordeur. 
“Ik denk dat ik jou toch maar even vastleg,” zegt Jacques tegen Amèl. Hij voegt meteen de daad bij het woord en bindt haar enkels en polsen met brede repen klittenband handig aan de poten van de bok. 
“Zo,” zegt hij opgewekt, “nu maar afwachten! Het zijn er maar 70, dus het valt best mee.” 
Waarvan er hopelijk een heleboel met flinke groepen tegelijk komen, zodat er maar eentje aanbelt, denkt Amèl. 
Alsof hij haar gedachten kan lezen, gaat Jacques verder: “We laten natuurlijk wel ieder voor zich bellen, het is niet de bedoeling dat we hier binnen de tel kwijt raken. Ik wil wel weten hoeveel mensen ik precies in de club heb. Trouwens, het is anders natuurlijk ook minder leuk voor jou,” voegt hij eraan toe. “Bas heeft nog een regeltje aan het bordje toegevoegd, dus dat komt helemaal goed.” 
Amèl kreunt. En slaakt een kreet, als de plug in haar kontje een gemene stroomstoot geeft en meteen erachteraan nog één. 
“Ah! Twee gasten voor de deur!” roept Jacques enthousiast. Hij springt op en loopt naar het gordijn, dat de feestruimte afscheidt van het donkere gangetje. 

“Stop, stop!” snikt Amèl. “Ik wil niet meer, ik kan niet meer… Ik… AAAAAAAHAAAAAH!!! AIAAAAAAAAA!!! Stop alsjeblieft!!” 
“Even de deur opendoen, schat, er staan blijkbaar twee mensen te wachten,” glimlacht Jacques. Hij gebaart naar iemand bij de bar, die naar de deur loopt. Jacques hurkt neer voor Amèl. 
“Valt het je tegen? Je mag nog voor een andere optie kiezen, hè? Als er 35 mensen binnen zijn, mag je wisselen. Vind je het heel erg?” 
Hij laat een hand tussen haar benen glijden. Amèl voelt een paar vingers in haar lichaam komen, die een paar keer snel heen en weer bewegen. Ze hapt naar adem. Jacques trekt zijn hand terug en houdt hem voor Amèl. 
“Zie je dit?” 
Hij beweegt zijn vingers van elkaar af. Er verschijnen slijmerige draden tussen zijn vingers. Zijn hand glimt van het vocht. Beschaamd slaat Amèl haar ogen neer. 
“Volgens mij valt het allemaal wel mee. Je lijf lijkt het wel te waarderen in ieder geval!” 
“Nee… stop… alsje- AAAAAAAH!! AHAAAAAAAAAAAAA!!!!! AIAAAAAAAAAAAAA!!!!” 
Tranen biggelen langs haar gezicht, over haar voorhoofd en weer naar beneden als ze haar hoofd heft. 
“Dus je wilt wisselen zodra dat kan?” 
“Nee,” huilt ze. “Já!” 
Jacques loopt naar de bar en komt vrijwel direct weer terug. 
“Sorry, het kan nog niet. We hebben pas 26 mensen binnen, dus je moet nog even volhouden.” 
Amèl begint te jammeren en geeft steeds hardere gillen als er weer nieuwe gasten arriveren. Her en der staan mensen naar haar te kijken. Sommigen met iets van medelijden in hun ogen, anderen met leedvermaak. Eén persoon had op verzoek al een hele uitleg van het apparaat gekregen van Jacques, compleet met alle zieke mogelijkheden die het bood. Het had Amèl een paar extra stroomstoten bezorgd, want ja, het ding was ook direct te bedienen en de sterkte kon worden aangepast, hetgeen natuurlijk gedemonstreerd moest worden. 
Bij weer een nieuwe oplawaai tussen haar billen, voelt Amèl een golf misselijkheid omhoog komen. Nog even en ze gaat spugen, denkt ze, terwijl de tranen nu vrijelijk langs haar gezicht in haar haren glijden. 
“Dat was 35 en 36. Je hebt er eentje bonus gekregen. Maak je dit af, of ga je voor een andere optie?” 
Jacques kijkt haar vragend aan, met opgetrokken wenkbrauwen. 
“Stop stop stop…,” kermt Amèl. “Ik ben misselijk, ik moet spugen!” 
Jacques duwt een schakelaar op het kastje, dat op de grond staat, naar de andere kant. Hij steekt zijn hoofd van opzij voor Amèls gezicht. 
“Oké. Uit. Die bel geeft bij de bar ook een lichtsignaal, dus we redden het ook wel zonder jou als hulp, het is niet zo erg.” 
Giftig kijkt Amèl hem door haar natte wimpers heen aan. Het volgende moment is hij al weer uit haar gezichtsveld verdwenen. Met een ruk trekt hij de duct tape van haar billen, die de plug op zijn plek hield. Amèl vertrekt haar gezicht, maar houdt zich stil, ook als hij de plug uit haar anus trekt. Ze slaakt een diepe zucht als ze het ding kwijt is. Wat een opluchting. Bezorgd vraagt ze zich af of de plug misschien niet vies zou zijn, maar zet de beschamende gedachte meteen weer van zich af. Het heeft geen zin om zich daar druk om te maken. 
Moeizaam komt ze overeind, als Jacques de klittenbanden heeft losgemaakt en haar heeft gezegd te gaan staan. Haar rug doet pijn en haar schouders voelen stijf. De misselijkheid is verdwenen. Van de pijn die ze van binnen had gevoeld, merkt ze niets meer. Geen restschade. 

“Dus? Waar ga je mee verder? Optie twee of optie drie?” 
Amèl sluit haar ogen even. Shit, ze moet een andere optie kiezen en opnieuw beginnen! Maar nog 34 keer deze ellende had ze echt niet overleefd! ‘Nee?’ zeurt een vilein stemmetje in haar hoofd. ‘Beter 50 met de cane dan nog 34 keer dit? Wat is nou meer? Sukkel!!’ 
Amèl kreunt. Die cane gaat ze echt niet trekken, dat weet ze zo al. Dus er blijft eigenlijk maar één optie over en die is ook bepaald niet aanlokkelijk. Ongelukkig kijkt ze naar Jacques op. Zijn wenkbrauwen verhuizen naar een nog iets hogere locatie. 
“Optie drie,” fluistert ze. 
“Wat zeg je?” 
“Optie drie.” 
“Ik wil graag dat je concreet benoemt wat je wilt, zodat er geen misverstand over kan ontstaan.” 
“Ik wil optie drie…” 
“Concreet graag. Even benoemen waar het voor stond. Je wilt…??” 
Zo gemeen. Amèl begint haar zin drie keer, maar krijgt het niet uit haar strot. 
“Als je het niet kunt benoemen, Amèl, dan doen we wel gewoon allebei, dan weten we tenminste zeker dat het juiste erbij zit.” 
“Nee! Ik wil… ik wil…” Ze slaakte een diepe zucht “Ik wil 15 zweepslagen tussen mijn benen…” 
“Aha! En die wil je dan dus gedwongen? Of denk je dat je het zonder dwang kunt? Dan zijn het er maar 10. Aan jou de keuze. Maar je moet wel kiezen, wisselen kan daarna niet meer.” 
De keuze tussen 10 of 15 is voor Amèl niet moeilijk. Haar hersenen weigeren verder te denken, zien niet in dat er ongetwijfeld ook hier een gemenigheid in het spel is. 
“10.” 

Op het podium is een rode dikke mat neergelegd, met een stapel kussens in een donkerder tint van hetzelfde rood. Amèl wordt er naartoe geleid. Bas staat aan de zijkant van het podium, trekt een schot in de muur omhoog en rijdt er een rek met zwepen uit. Strokenzwepen bengelen kleurig heen en weer, naast paardrijzweepjes, zweepjes met paardenharen, kettingen en diverse andere soorten. Bas staat voor het rek en laat zijn hand langs de uitgebreide collectie glijden. Hij kijkt even naar Amèl en aarzelt tussen een zwiepend zweepje met een flap aan het eind en een soepele strokenzweep. Ze zijn allebei leuk. Met het ene kan hij gerichter slaan, met de ander raakt hij een groter oppervlak tegelijk. Hij denkt na, laat de kalfsleren stroken van een bordeauxrode zweep langs zijn vingers glijden en besluit dat hij die gaat gebruiken. 
Jacques staat voor het podium en knikt hem toe, ten teken aan de slag te gaan. De spotjes die op het podium gericht zijn, zijn iets feller gaan branden. De achtergrondmuziek is wat gedimd. Veel van de gasten zijn dichterbij het podium gaan staan. De keuze van Amèl was al snel bekend geworden en veel aanwezigen wachten op het vervolg. 
“Amèl. Ik zal je even de regels uitleggen. Je hebt gekozen voor zweepslagen zonder dwang, wat een vermindering van vijf slagen betekent. Er zijn echter wel voorwaarden. Je neemt plaats op het matras hier, je mag gebruik maken van de kussens. Je houdt zelf je benen gespreid, door je handen aan de binnenkant van je dijbenen te leggen. Jij telt. Tien slagen. Als je afweert, je bedekt, of als je je benen sluit, beginnen we weer bij één. Is dat duidelijk?” 
Amèl staart Bas ontzet aan, zich nu pas ten volle realiserend wat dit betekent. Die vermindering is misschien helemaal geen vermindering en kan zelfs een flinke verméérdering betekenen als zij zich uit reflex bedekt, of het niet kan volhouden! Wie weet tot hoeveel slagen!! Gedwongen was 15, dat was duidelijk, maar zij had gekozen voor vijf klappen minder. Hoe stom…! De kans is levensgroot dat ze wel degelijk haar benen tegen elkaar zal klemmen als het pijn doet! 
“Mag ik nog wisselen?” Het komt er kleintjes uit. 
Met een spijtig gezicht, maar met een sardonische grijns schudt Bas zijn hoofd. 
“Je hebt gekozen. Ga zitten of liggen en zoek een goede houding.” 
Amèl zucht. Ze schikt de kussens tot ze een steuntje in haar rug gecreëerd heeft tegen de wand aan de zijkant van het podium. Jacques stelt een spotje bij, zodat ze vol in het licht komt te zitten. Amèl kijkt ongelukkig. Ze is bang voor wat haar te wachten staat. Zenuwen gieren door haar keel, haar hart bonst tegen haar ribben alsof het er doorheen wil. Haar huid voelt klam. Ze gaat zitten en knijpt haar ogen tot spleetjes tegen het felle licht. Die schijnwerper zorgt er wel voor dat ze niet goed in de gaten heeft hoeveel mensen er naar haar kijken, troost ze zichzelf. 
“Benen goed wijd. Spreid je schaamlippen en zorg dat je clitoris vrijkomt. … Juist, heel goed. Houd je benen vast en gespreid. En zo blijven zitten, mooi.” 
Bas staat recht voor haar en bekijkt haar rustig en uitgebreid. Amèl voelt de schaamte als een hete vlam door zich heen schieten, als zijn ogen over haar lichaam glijden en blijven rusten op het punt waar hij haar gaat slaan. Hij draait zich om naar het zwepenrek en pakt de bordeauxrode zweep van het haakje. Langzaam laat hij de stroken nogmaals tussen zijn vingers door glijden. Hij loopt naar Amèl en sliert ze over haar buik en tussen haar benen door. Amèl rilt. Bas bengelt de zweep voor haar lichaam en laat hem zachtjes tegen zijn doel aan komen. 
“Eén?” vraagt Amèl hoopvol. 
Bas lacht. “Nee. Geloof me, je weet het wanneer je ‘één’ mag zeggen. Ik ben nog niet begonnen. Weet je, ik bedenk nu dat als ik nu al begin, ik achteraf extra veel werk heb aan het reinigen van mijn zweep. Ik weet niet of je het weet, maar het geil loopt je kutje uit.” 
Amèl krijgt een kleur als vuur door zijn woorden en de grofheid waarop hij het zegt. Haar ogen gaan automatisch naar beneden. Haar kleur wordt nog wat dieper. Hij heeft gelijk. Er prijken glinsterende draadjes tussen haar schaamlippen en de bovenkant van haar dijbenen is aan de binnenkant vochtig. 
“Misschien moeten we dit eerst even verhelpen,” glimlacht Jacques, die het podium op stapt. Hij hurkt neer bij Amèl. “Ga je het zelf even doen, terwijl wij kijken?” 
Met grote schrikogen staart ze hem aan. Heel lichtjes schudt ze van nee. 
“Niet? Maar zo kunnen we niet verder. Ga staan!” 
Amèl komt overeind. Jacques duwt haar zachtjes naar de voorkant van het podium en draait haar ietwat. 
“Benen wijd.” 
Zonder enige aankondiging duwt hij twee vingers bij haar naar binnen en beweegt ze in snel tempo op en neer. Amèl hapt naar adem en grijpt Jacques bovenarmen. Onverstoorbaar gaat hij door waar hij mee bezig is, verhoogt zijn tempo zelfs nog iets. Amèl kreunt. Nog voor ze iets kan zeggen, vliegen de druppels in het rond, gevolgd door een kleine plens vocht, die op de vloer tegen haar enkels opspat. Met een rauwe kreet buigt ze voorover, tegen Jacques aan, terwijl haar lichaam schokkende bewegingen maakt. Het publiek rondom het podium klapt en joelt enthousiast. Dit is een leuk extraatje! 
Jacques schudt zijn hand uit en neemt de handdoek aan, die Bas hem aanreikt. Hij droogt rustig zijn hand en arm af, waarna hij de handdoek aan de nahijgende Amèl geeft. 
“Zo. Droog je af en neem je positie bij de kussens weer in. Bas, je kunt weer verder. Ga je gang.” Hij kijkt naar het plasje op de grond, trekt zijn wenkbrauwen op en gebaart naar de bar. Vrijwel meteen wurmt zich een vrouw tussen het publiek door. Onopvallend dweilt ze de nattigheid op het podium op, terwijl Amèl zich met tegenzin weer installeert in de kussens. 

Bas staat wijdbeens voor de mat. Hij slaat de rode stroken van de zweep keer op keer zachtjes in zijn hand, terwijl hij naar Amèl kijkt, die met angstige blik gespannen tegen de kussens geperst zit. Hij had haar vermanend moeten herinneren aan de gevraagde houding en benadrukt de vernedering nu, door extra lang te wachten voor hij begint. Een traan vindt zijn weg langs Amèls wang. Pure angst, weet Bas. Zijn mond vertrekt in een sadistische, genietende glimlach. Hij heft de zweep, mikt en laat hem met gedoseerde kracht tussen haar benen neerkomen. Amèl gilt. Ze heeft onmiddellijk na de klap haar dijen stijf tegen elkaar geklemd en haar armen er gekruist overheen geslagen. Ze ontwijkt Bas’ blik en kijkt beschaamd naar de grond. 
“Dat is nou jammer, moeten we opnieuw beginnen,” schampert Bas. “Benen wijd, schatje, handjes op hun plek!” 
Amèl realiseert zich dat ze het zichzelf wel heel moeilijk heeft gemaakt. Wanhopig vraagt ze zich af hoe ze dit ooit tien keer moet volhouden, hoe ze haar reflexen kan tegenhouden. Ze spreidt haar benen weer en zet haar nagels in de binnenkant van haar bovenbenen. Op het moment dat Bas de zweep heft, klemt ze haar kiezen op elkaar, vast besloten zo direct niet toe te geven aan de impuls zich te bedekken. Ze duwt haar nagels nog verder in haar huid. Als de zweep haar intieme delen raakt, gilt ze het weer uit, maar ze weet te blijven zitten. De pijn zindert na, de getroffen plek brandt en zwelt voor Amèls gevoel meteen op. Haar zicht is wazig, maar ze voelt dat Bas haar afwachtend aankijkt. 
“Eén…,” snikt ze. 
Bas knikt goedkeurend. De zweep gaat weer omhoog. 

Amèl rolt op haar zij, haar knieën opgetrokken, haar armen stevig eromheen geslagen, haar enkels gekruist. Ze laat haar tranen nu de vrije loop. 
“Stop, stop, alsjeblieft, ik kan niet meer,” huilt ze. “Genade! Rood!” 
Ze weet niet meer hoeveel klappen ze inmiddels heeft geïncasseerd, maar met de tellende slagen is ze nog steeds de vier niet voorbij gekomen. Ze legt een hand tussen haar benen en voelt hoe opgezet en heet alles is. Haar lippen kloppen en schrijnen. Ze kan echt niets meer hebben. 
Er is een oorverdovende stilte gevallen. Het publiek kijkt gespannen naar Amèl, die als een hoopje opgerolde ellende snikkend op de rode mat ligt. Bas doet een stap achteruit en zakt op zijn hurken naast het zwepenrek. Hij legt de zweep naast zich neer. 
“Je geeft op?” Jacques staat ineens weer op het podium en torent hoog naast Amèl. 
Ze geeft geen antwoord. Ze huilt alleen nog maar. De schaamte en teleurstelling zijn enorm. 
“Amèl?” 
Een warme hand omvat haar schokkende schouder. Door haar tranen heen kijkt ze Jacques aan, die nu op een knie naast haar zit. 
“Het is oké. Je mag altijd je stopwoord gebruiken, dat weet je. Het is niet zonder consequenties, maar het is oké.” 
Amèl knikt. Jacques staat op, loopt naar de zijkant van het podium, trekt een schot omhoog en komt terug bij Amèl met een fleece deken in zijn hand. Hij slaat hem om haar heen en helpt haar overeind. 
“Kom maar.” 
De kijkers rondom het podium beginnen te klappen, als Amèl met een beschermende arm van Jacques om haar schouders uit de felle spotjes stapt. Het vergroot haar schaamte alleen maar meer… 

Met haar handen om een beker hete koffie, zit Amèl teneergeslagen in de deken gewikkeld in de gemakkelijke stoel bij het haardvuur. Jacques zit op het puntje van de kleine tafel naast haar. 
“Amèl… Ik kan me haast niet voorstellen dat we ons zo in jou vergist hebben. Je staat bekend als een pittige tante, die heel veel kan hebben. Het staat je natuurlijk altijd vrij om je stopwoord te gebruiken, maar ik vind het wel jammer. Door het gebruik van je stopwoord heb je jezelf namelijk uitgesloten voor alle verdere feesten.” 
Amèl schrikt. Dit had ze niet verwacht. De feesten zijn voor haar hoogtepunten in haar saaie leventje. Ze kijkt er altijd enorm naar uit. Ze zou het heel erg vinden als ze niet meer zou mogen komen. Ze was echt stom geweest om haar stopwoord te gebruiken. Ze knijpt haar benen tegen elkaar en voelt haar intieme delen nog steeds kloppen. Had ze het écht niet langer vol kunnen houden? Had ze te snel opgegeven? Een watje was ze… Een zwaar gevoel van spijt en falen valt over haar heen. 
“Dat zouden wij heel spijtig vinden,” gaat Jacques verder. Amèl schrikt op uit haar gedachten. 
“Daarom hebben we besloten je een keuze te geven. Je hoeft niet meteen antwoord te geven, je krijgt een uurtje om bij te komen en erover na te denken. Niemand zal je lastig vallen, daar wordt voor gezorgd. Je kunt eventueel zelfs even je ogen dicht doen. Over een uur kom ik bij je terug en dan wil ik van je weten wat je beslist. Je kunt ervoor kiezen om het hierbij te laten. In dat geval zul je geen uitnodigingen meer krijgen voor de feesten en is er geen mogelijkheid meer om ooit nog terug te komen. Je kunt er echter ook voor kiezen je lidmaatschap terug te verdienen, maar de prijs is hoog. In dat geval kies je ervoor om een uur lang letterlijk vastgezet te worden aan het blok op het podium. Als je dat weet vol te houden, heb je een schone lei en kun je verder als alle andere subs. Sterker nog, je bent dan de volgende twee feesten gevrijwaard van selectie als speelbal.” 
Amèl kijkt Jacques onzeker aan. 
“Hoezo vastgezet aan het blok? Wat moet ik me daarbij voorstellen?” 
“Letterlijk vastgezet, Amèl. Meer mag ik niet zeggen. Ontspan nu, rust even uit, ik kom straks bij je terug.” 
Hij staat op van het tafeltje en loopt terug richting het podium, waar nu een spectaculaire vuurshow wordt gegeven. Amèl kijkt hem verward na. Ze fronst. Letterlijk vastgezet aan het blok? Ze kan wel iets bedenken wat dat zou kunnen zijn, maar dat zou toch zeker niet?! Ze bijt op haar lip. Deze bijeenkomsten wil ze niet missen. Ze baalt van zichzelf, dat ze het daarstraks heeft opgegeven. Nog nooit heeft ze een stopwoord gegeven en eigenlijk snapt ze niet goed waarom ze dat nu vanavond wel heeft gedaan. Wat een afgang, juist op een feest als dit….Maar eigenlijk wordt haar nu een kans geboden om haar falen van daarstraks goed te maken, bedenkt ze. Hoe erg kon het zijn? Ze zouden haar niet vermoorden. Ze zouden haar geen onherstelbare schade toebrengen. Het zou hoogstens pijn doen en waarschijnlijk vernederend zijn. Maar heeft ze dat eigenlijk ook niet verdiend, met haar beschamende optreden van zo-even? Amèl recht haar rug en knikt. Ze wil haar fout en falen goedmaken. Ze wil ook niet uitgesloten worden van deze feesten, waar ook mooie demonstraties en interessante workshops worden gegeven. Haar besluit staat vast. Ze gaat dit tot een goed einde brengen. 

Als Jacques na ruim een uur bij Amèl terugkomt, blijkt ze inderdaad weggedommeld te zijn. Ze ligt als een klein kind in de stoel genesteld, helemaal in de deken gerold. Hij blijft even naar haar staan kijken. Zijn blik verzacht. Hij bukt en legt een hand op haar knie. 
“Amèl!” 
Haar ogen gaan langzaam open. Ze kijkt een moment verward om zich heen, maar is dan meteen weer alert en komt snel overeind. 
“Je bent mooi als je slaapt,” zegt Jacques. “Maar het is nu tijd voor iets anders dan slapen. Ik wil van je weten wat je besloten hebt. Laat je het hierbij, of ga je de uitdaging aan? Nemen we afscheid, of nog niet?” 
Amèl glimlacht breed. “Nee,” zegt ze, “ik geef niet op. Ik heb nog iets goed te maken.” 
Jacques knikt goedkeurend. 
“Ik had eigenlijk niet anders van je verwacht. Het zal je niet meevallen, maar ik ben ervan overtuigd dat je het kunt. Zet hem op!” 
Hij klopt bemoedigend op haar been en helpt haar uit de stoel. 
“Kom. Laat die deken hier maar liggen.” 

Op het podium is een hoge, ruwe houten kist neergezet. Aan de zijkanten zitten glanzende koperen beugels, om vervoer van het zware ding te vergemakkelijken. 
Of om mij aan vast te zetten, denkt Amèl. Diep in haar hart weet ze dat dit waarschijnlijk niet is wat bedoeld werd met ‘vastzetten’, maar ze kan er allicht op hopen. 
Het is nu erg druk in dit gedeelte van de club. Veel mensen die genoten hebben van de vuurshow, staan nog bij het podium en nu bekend gemaakt is dat Amèl een laatste kans krijgt, stromen ook de meeste van de andere gasten toe. 
Er wordt ruimte gemaakt om Jacques en Amèl door te laten, als ze het podium naderen. Jacques heeft Amèl bij de hand genomen en leidt haar achter zich aan. Hij helpt haar het podium op. 
“Ben je er klaar voor?” 
Amèl knikt onzeker. Ze is doodsbang voor wat haar te wachten staat, maar tegelijkertijd vastbesloten niet nog eens te falen. 
Jacques wijst naar de kist. 
“Klim er maar op.” 
Amèl staart hem even wezenloos aan. Zoals vaker in dit soort situaties, weigeren haar hersenen dienst. 
“Erop klimmen? Hoe dan?” 
Jacques zucht. “Gewoon, erop gaan zitten. Helemaal niet moeilijk.” 
Amèl zet haar handen op de kist, zet af en met een elegant hupje en een draai zit ze op het ruwe hout. Haar vingers beroeren het materiaal voorzichtig. 
“Splintert niet,” raadt Jacques haar gedachten. “Meestal niet tenminste,” voegt hij er grijnzend aan toe. Hij heeft een vlindervormige leren band gepakt, met een gat in het midden. Hij slaat hem om Amèls been, zo dat haar knie in het gat past. Haar been kan daardoor gewoon gebogen blijven hangen. Door de dubbele sluiting met klittenbanden past het perfect. Amèl beweegt haar been even op en neer. Het zit niet strak, het zit niet vervelend, ze kan ook nog gewoon bewegen. Gezien de rammelende aanwezigheid van de metalen ring aan de buitenkant van haar knie, zou dat waarschijnlijk niet zo heel lang het geval zijn, bedenkt ze. Ook haar andere been wordt voorzien van een zelfde band. Jacques bukt en trekt een lade onderin de kist open, waar hij een mooi rood henneptouw uit vist. 
“Zo, ik ga je eens even vastmaken,” zegt hij, terwijl hij het touw door de ring aan Amèls linkerknie steekt en haar been naar de zijkant trekt.
Amèls hart maakt een klein gelukssprongetje. Het zou toch meevallen! Hij ging haar alleen maar aan die kist vastbinden! Ze kijkt toe hoe het touw aan het koperen handvat wordt bevestigd en Jacques haar rechterbeen op dezelfde manier vastlegt. Ze zit nu in een brede spreidstand op de kist. Dit zou ze toch wel een uur kunnen volhouden, in deze houding? Of zou ze kramp krijgen, was dat het zware eraan? Het was een vernederende houding, maar daar kon ze zich overheen zetten. Zoiets had ze ook wel verwacht. Ze glimlacht licht triomfantelijk. Dit ging gewoon lukken! 

Jacques ziet haar glimlach en grijnst. Die smile zou zo wel verdwijnen. Hij is heel benieuwd of Amèl dit gaat volhouden. Hij hoopt het van harte, want stiekem is ze één van zijn favoriete subs die de feesten bezoeken. Hij zou het echt jammer vinden als ze niet meer zou komen. Ook Bas heeft een zwak voor haar, waardoor het niet moeilijk was geweest de anderen van de organisatie te overtuigen haar deze kans nog te geven. Maar de opdracht was pittig… 
Hij komt overeind, nadat hij de benodigde materialen uit de lade heeft gevist. 
“Zo.” Hij moet een beetje omhoog kijken om Amèls blik te vangen. “We kunnen verder.” 
Amèls glimlach verflauwt. Verder? 
“Even sprayen.” Hij houdt een flacon zonder etiket omhoog. Amèls hart begint sneller te slaan. Ze durft niet te vragen wat er in de fles zit. 
“Ik wil dat je één van je schaamlippen, je mag zelf kiezen welke, even flink naar de zijkant trekt.” 
Argwanend kijkt Amèl hem aan, terwijl ze doet wat haar gezegd is. Met haar linkerduim en wijsvinger pakt ze haar linker lip beet en trekt hem richting haar been. 
“Heel goed.” 
Jacques richt de spuitmond van de flacon en sproeit een grote hoeveelheid op de strakgetrokken schaamlip. Amèl voelt het prikken en heet worden. Het ruikt naar pure alcohol. 
“Nu deze nog even…” 
Jacques trekt neuriënd een vacuum zakje open, haalt er iets uit en vernevelt ook daar wat alcohol op. 
“We moeten immers geen infecties krijgen, hè?” richt hij zich weer tot Amèl. “Die lip moet iets lager, tot op het hout, zodat we deze kwijt kunnen.” 
Amèl voelt het bloed uit haar gezicht wegtrekken, als hij een dunne spijker op de huid van haar schaamlip zet. Jacques kijkt haar aan. Ze ziet krijtwit. 
“Ach ja, natuurlijk, wat stom van me. Bas, geef haar even een bitje in haar mond. Sorry lieverd,” lacht hij daarna liefjes naar Amèl. 
Paniek giert door haar lijf. Wil Jacques serieus een spijker door haar schaamlip slaan?! Hij is knettergek!! Ja, hij heeft gezegd dat ze vastgezet zou worden, letterlijk vastgezet en dat het een zware opdracht was, maar dit is onmenselijk! Wat moet ze doen? Weigeren? Zich erbij neerleggen dat het voor haar hier ophoudt? ‘En wéér falen?’ zeurt het vileine stemmetje in haar hoofd er achteraan. Die gedachte is genoeg om een vlaag boosheid door Amèl te jagen. Ze zal dit ondergaan, het zal heus haar dood niet worden. 
Zweetdruppeltjes parelen op haar voorhoofd. Haar handen zijn klam. Haar hart bonst zo hard, dat het bijna hoorbaar moet zijn voor het publiek, dat ademloos toekijkt. 
Plotseling staat Bas naast haar en duwt haar een bit in haar mond, dat hij vervolgens achter haar hoofd vastmaakt. Amèl bedenkt dat ze nu niet eens meer kán zeggen dat ze opgeeft, als ze dat zou willen. Gelaten sluit ze even haar ogen. Oké dan…. Toe maar. 
Jacques staat voor haar, met een kleine hamer in zijn hand. Hij houdt hem voor Amèl op. 
“Sla jij er één? Of sla ik er twee?” Hij draait zijn hand en opent hem een stukje, zodat ze een tweede, nog ingepakte spijker kan zien. 
Amèl wordt misselijk. Hoe gemeen! Met een ongelukkig gezicht neemt ze de hamer aan. Jacques trekt haar schaamlip nog iets verder naar beneden, zodat het deel waar hij de spijker op geplant heeft vlak op het hout ligt. Hij verplaatst het puntige voorwerp ietwat en kijkt Amèl dan aan. 
“Ga je gang.” 
Amèls hand trilt. Tranen staan in haar ogen. Uit haar mondhoek druppelt wat speeksel, dat ze door het bit niet kan binnenhouden. Haar hand blijft in de lucht hangen. Ze kan het niet. Wanhopig kijkt ze naar de spijker die Jacques op haar vel vasthoudt. Ze voelt het puntje prikken. 
“Ik blijf hier geen uren staan, Amèl. Als jij het zelf niet doet, doe ik het. Maar ik heb een hekel aan oneven, dus dan sla ik er twee in. Nú!” 
Amèl houdt haar adem in, overweegt een fractie van een seconde met haar ogen dicht te slaan, maar bedenkt op tijd dat dat niet slim is. Ze heft de hamer, zet haar kiezen in het bit alsof het in tweeën moet en slaat met kracht op de spijker. Een misselijkmakende pijn verspreidt zich door haar schaamlip, als het metaal er dwars doorheen gaat en haar letterlijk vastnagelt aan het blok onder haar. Amèl slaakt een langgerekte rauwe kreet. Kleine bloeddruppeltjes sijpelen over haar huid op het hout. Verstard staart Amèl, zachtjes nakreunend, naar de spijker die nu dwars door haar lip in het hout steekt. 
“Goed gedaan, heel goed. En ook fijn dat je in één keer raak sloeg en niet op mijn vingers,” merkt Jacques rustig op, alsof ze een Ikea kast in elkaar aan het zetten is en niet zojuist een spijker door haar eigen lijf gejast heeft. “Goed, andere kant.” 
Hij neemt de hamer uit haar hand. 
“Weer even naar de zijkant trekken graag?” 
Amèl kijkt hem smekend aan. Niet nog een keer! Maar het is zinloos, Jacques is onvermurwbaar. Hij houdt de sprayflacon bij haar lip en wacht tot ze hem opzij houdt. Terwijl de tranen Amèl al weer over haar gezicht lopen, gehoorzaamt ze toch. De alcohol prikt nog meer dan eerder, nu ook diep in haar kutje en nog meer in haar al mishandelde andere schaamlip. Jacques pakt de tweede spijker uit en spuit ook daar wat alcohol op. Hij trekt Amèls lip weer meer naar beneden. 
“Je bent rechtshandig hè? Laat mij maar vasthouden dan, anders wordt het niks. Of zal ik slaan? Krijg je er wel twee, dat weet je…” 
Amèl schudt haar hoofd en neemt de hamer weer aan. Dit is zó gemeen… 
Ze bijt nogmaals keihard in het bit en slaat met een oerkreet de nagel door haar schaamlip heen. Direct na de klap laat ze de hamer vallen. Met haar armen stijf tegen haar borst geklemd, balt ze haar vuisten en knijpt. Haar hele lijf trilt van de pijn. De tweede spijker lijkt nog wel meer pijn te doen dan de eerste. Amèl voelt zich gek worden. De pijn is afschuwelijk en wordt vergroot door de alcohol, die nogmaals rijkelijk over haar geslachtsdeel wordt gesprayd. De wereld draait en ze voelt zich licht worden in haar hoofd. Kwijl druipt over haar kin en ze heeft een snotneus door het huilen. 
Bas maakt het bit los en kijkt naar de kermende vrouw op de kist. Hij bukt en pakt een doosje uit de lade, die nog openstaat. Hij tikt tegen Amèls arm houdt haar de doos voor. Dankbaar trekt ze er een paar tissues uit, veegt haar gezicht af en snuit hortend en snikkend haar neus. 
Jacques staat met zijn armen over elkaar. Hij knikt tevreden. Dit had ze gered. Hij trekt zijn gezicht weer in de plooi. 
“Amèl, je tijd is ingegaan. Een uur. Daarna is je beproeving afgelopen.” 

Rondom het podium wordt druk nagepraat over wat er zojuist gebeurd is. Een paar mensen zijn zelfs het podium opgekomen, om Amèl te zeggen hoe dapper ze haar vinden of om moed in te spreken dat uur vol te houden, nu ze dit al heeft doorstaan. Amèl probeert ze dankbaar toe te glimlachen, maar meer dan een grimas krijgt ze er niet uit geperst. 
Haar onderlijf staat in brand, zindert en klopt. Het bloed bij de spijkers en het spoortje op haar huid naar beneden is geronnen. Ondanks de pijn ervaart ze ook een gevoel opwinding, trots en triomf. Ze heeft het gedaan! Ze heeft niet opgegeven! Ze mag gewoon blijven komen en de komende twee feesten is ze bovendien veilig, kan ze rustig genieten van de diverse demonstraties! Geen spanning over haar rol op het feest tot het moment dat ze binnen is. Tot haar eigen verrassing betrapt ze zich erop dat ze dat misschien zelfs een beetje jammer vindt, ondanks vanavond. 
Aan de voorkant van het podium wordt een korte demonstratie met elektro gegeven. Het geeft Amèl wat afleiding. Ze kijkt vanaf haar kast hoe er spanning wordt gezet op naalden, die door de tepel van de sub verderop gestoken zijn. De man reageert met veel kabaal. 
Plotseling staat Bas bij haar. 
“Wat zou er gebeuren als we spanning op die spijkers zetten, Amèl? Hoe zou dat voelen?” grijnst hij. 
Amèls ogen worden groot. Was haar kwelling dan nóg niet afgelopen?! Geschrokken kijkt ze om zich heen, waar Jacques is. 
Bas lacht. “Nee hoor, ik plaag je maar. Al zou het best leuk zijn…” 
Amèl kijkt hem vernietigend aan, maar is wel opgelucht. Ze had hem zonder meer geloofd. 
“Geen elektro meer, dat hebben we al gedaan vandaag. Maar een naaldje of twee door je tepels kan eigenlijk best nog wel…. En dan doen we er een draadje omheen, dat we strak trekken en weer aan de spijkers vastmaken, zodat je een beetje voorover moet leunen…. Je hebt het nu best gemakkelijk, je hoeft alleen maar stil te zitten… Hm, dat moest ik maar eens even regelen. Niet weglopen, hè?” grapt hij flauw voor hij wegloopt. 
Amèl kijkt hem geschokt en verbijsterd na. Naalden?? En dan met een draadje aan de spijkers vastmaken?! Ze heeft nu al pijn in haar rug! Hoe lang moet ze nog blijven zitten? Nerveus zoeken haar ogen de menigte af, maar Jacques ziet ze nergens. Ook Bas is verdwenen. 

Het duurt een eeuwigheid voor Jacques weer opduikt. Al die tijd heeft Amèl angstig afgewacht en rondgekeken of ze hem of Bas zag, terwijl ze zich zenuwachtig probeerde voor te bereiden op nog meer pijn. De tranen zitten haar al weer hoog. Als Jacques voor haar staat, kijkt ze hem smekend aan. 
“Alsjeblieft, geen naalden… Ik kan niet nog meer hebben, alsjeblieft…!” 
Jacques kijkt haar niet begrijpend aan. 
“Naalden? Waar heb je het over? Je tijd zit erop, je hebt het gered en je hebt het supergoed gedaan!” 
Amèl staart hem verbouwereerd aan. 
“Maar… Bas zei… Er kwamen nog naalden… en een touwtje…” Ze valt stil. 
“Ik weet niet wat Bas je heeft wijsgemaakt, maar je bent klaar,” zegt Jacques hoofdschuddend. Hij trekt vervolgens een wenkbrauw op en wijst tussen haar benen, waar het glanst van het vocht tussen haar lippen. 
“Zo heel erg vond je die gedachte of deze spijkers kennelijk toch ook weer niet…” 
Amèl ziet wat hij bedoelt en kleurt dieprood. Ze begrijpt niet goed hoe ze opgewonden geraakt kan zijn door deze extreme pijn. 
Jacques geeft haar een nijptang. 
“Trek er maar uit.” 
“Wát?” 
“Trek die spijkers eruit. Je hebt ze er zelf in geslagen, dus je mag ze er ook zelf uit halen. Tenzij je liever wilt blijven zitten natuurlijk.” 
Amèls mond zakt een stukje open. Aarzelend neemt ze de nijptang aan. Dit is net zo eng als erin slaan, bedenkt ze. Voorzichtig klemt ze één van de spijkers vast in de tang van het gereedschap, knijpt haar ogen dicht en trekt voorzichtig. Het doet pijn en het wondje begint meteen weer te bloeden als de spijker eruit is. 
“Geeft niet, dat komt zo wel. Je doet het goed. Die ander?” 
Amèl kijkt hem kort aan en richt haar aandacht daarna op het tweede voorwerp, dat niet in haar lijf thuishoort. Met een kreun trekt ze de spijker eruit. 
“Even goed ontsmetten.” 
Voor ze kan reageren, heeft Jacques er al weer een nevel alcohol op gespoten, die de boel meteen weer flink in de fik zet. Ze kreunt nogmaals. 
“Janine zal je straks iets meegeven en uitleggen hoe je de wondjes het beste kunt verzorgen. Morgenavond kom je hier terug, om te laten controleren hoe het gaat.” 
Amèl knikt. Ze slaakt een diepe zucht en recht haar rug. Jacques bukt en trekt de klittenbanden rond haar benen los. Hij tilt haar van de kast. Bij het podium begint een groepje kijkers te klappen. Jacques heft een arm van Amèl in de lucht, wat het applaus nog wat doet aanzwellen. 

In haar eigen kleding staat Amèl bij het paarse gordijn, dat de clubruimte van het gangetje scheidt. Haar onderlichaam doet pijn en klopt, maar het is een zoete pijn. Een pijn die ook triomf en voldoening bevat. Bas loopt langs en klopt op haar schouder. 
“Toppertje,” knipoogt hij. 
“Gemenerd,” zegt Amèl terug. 
Ze lachen beiden. 
“Heb je alles?” vraagt Jacques. 
Amèl houdt het plastic tasje dat ze gekregen heeft omhoog en knikt. 
“Mooi zo. Ik zie je hier morgenavond om acht uur. Ik ben trots op je en blij dat we je hier kunnen mogen blijven verwelkomen. Je hebt het heel goed gedaan.” 
Amèl lacht naar hem. 
“Dank je… En dank je dat ik nog een kans kreeg…“ 
Jacques buigt zich naar haar over en plant een lichte kus op haar wang. 
“Tot morgen.” 

---