Grote plein

Terwijl ik het grote plein op loop zie ik hem meteen staan. Ik herken hem van de foto's die ik via de mail heb ontvangen. Hij is iets grijzer en groter dan ik had verwacht maar het staat hem goed. 

Terwijl hij me aankijkt en naar me toe komt lopen voel ik mijn hart steeds harder bonzen. Mijn handen trillen een beetje en mijn mond voelt vreemd droog aan. Ik denk aan de heftige mailtjes die we elkaar gestuurd hebben. Als hij tegenover me staat weet ik dat het niet verstandig is om met hem af te spreken. Zijn ogen betoveren, zijn lach smelt me en zijn prachtige mond vraagt erom gekust te worden.

Verlegen zeg ik hoi en geef hem een kus op zijn wang. Het liefst zou ik mijn lippen daar wat langer laten maar dat durf ik niet. Hij ruikt lekker denk ik nog.
Terwijl we richting het café lopen waar we wat gaan drinken worden we bekeken door de voorbijgangers. Of denk ik dat alleen maar? Hij lacht een beetje zenuwachtig en pakt mijn hand om te zeggen dat het oké is.

Ik dacht altijd dat als ik hem in het echt zou zien, de chemie die ik via de mail had, verdwenen zou zijn. En ik een avontuur rijker netjes naar huis zou gaan zonder zonde te begaan. Helaas groeit het verlangen en wil ik de dingen die geschreven zijn steeds liever. Mijn verstand doet nog een poging me op het rechte pad te houden...
Die dag zijn we na de koffie en een hele voorzichtige kus naar huis gegaan. Er bleven ontmoetingen komen en inmiddels spreken we niet meer af op een groot plein maar in een klein hotel. Zijn ogen betoveren me nog steeds........