Paniek

Gewicht op mijn lichaam, mijn oor jeukt. Ik wil krabben, mijn hand zit vast. Ik open mijn ogen en zie duisternis. Ik ruik iets, een ruk aan mijn andere arm.

Tijdens het rukken aan mijn arm, voel ik dat mijn benen ook vast zitten.

Paniek omklemt mijn hart als een zucht met haar ijskoude greep. Ik wil praten, maar het lukt niet. Vreemde geluiden verlaten mijn keel, zo zacht dat ik het zelf nauwelijks hoor. Een metalen blad bij mijn keel.

Mijn lichaam bevriest.

Gewicht op mijn lichaam verplaatst zich, het blad gaat van mijn keel. Ik schud wild met mijn hoofd, maar nog zie ik niets. Ik hoor wel een lach en wat geroezemoes.

Kabaal! Op hoog volume wordt de CD toren aangezet, Manowar schalt uit de boxen en ik probeer te schreeuwen. Geschrokken door dit plotselinge vullen van de stilte.
Geknijp en gegraai. Meer dan twee handen.

Mijn t-shirt omhoog, iets wat mijn pyjamabroek stuk snijdt. Mijn paniek wordt groter. Ik ruk en trek, maar de touwen geven niet mee. Is dit echt? Waar ben ik ook alweer? Weer het metalen blad. Het glijdt over mijn keel, van links naar rechts. Het is een breed blad.

Kippenvel, stijve tepels. Verwarring, de muziek die niet stopt.

En dan hoor ik een vertrouwde stem, heel zacht en heel even, tussen twee nummers in.

Overgave. Ik val terug in het bed. Tranen onder mijn masker.