Zal ik het ooit vergeten........

Ik denk niet dat ik ooit zal vergeten hoe ontheemd ik me voelde na het samenzijn met Hem. Niet dat ik mezelf van kant wilde maken, want alles in mij verlangde naar nóg een keer bij hem zijn, al was het maar voor één seconde, maar ik walgde van alles. En vooral van mijn zwaarmoedigheid.

Hoe perverser en pijnlijker de dingen waren die hij me liet doen, want hij deed ze niet bij mij, hij liet ze me doen, dwang zonder dat het dwang was, hoe moedelozer ik me voelde in de dagen erna.

Ik schudde mijn telefoon alsof hij stuk was, en ik daarom niks van hem hoorde. En wanneer er dan iets van hem kwam, altijd een antwoord op iets wat ik hem stuurde, voelde ik een schok van teleurstelling omdat het maar drie woorden waren. Drie woorden. Daar kon ik het nauwelijks een minuut op uithouden.

Ik zal ook nooit vergeten hoe ik me voelde als ik hem zag. Alle ellendigheid van de weken daarvoor was ik op slag vergeten. Hoe diep ik de nagels in mijn bovenbenen klauwde om het verlangen naar hem de baas te blijven. Dat ik had willen kotsen van verdriet en frustratie. Dat was er allemaal niet meer wanneer ik hem de hoek om zag komen, met zijn schouders iets afhangend en dat grimasje om zijn mond.

Alsof alles een spel was.

Zelfs de destructie was voor hem vermakelijk. Voor ons niet. Voor ons was het de prijs die we betalen voor de zwaarte.