Loslaten......

De afgelopen maanden waren de meest en ook echt de meest intense periode uit mijn leven.... Ben diep gegaan, wij zijn diep gegaan. Zijn grenzen overgegaan die we hadden gesteld. Ik heb hem toegelaten in mijn hart, werd verliefd op hem en hou van hem. Nog steeds. Hij werd ook verliefd op mij. Dat laatste is misschien nog wel het ergste. Dat maakt het nog complexer. En heb zijn leven op z'n kop gezet, omdat ik zo stom ben geweest.

Toen gebeurde het, het kwam uit. Contact werd onmiddellijk verbroken. Geen afscheid, geen goodbey. Mijn hart werd verscheurd. Lig dagen in bed, tranen die vloeien en niet weten wat ik moet doen. Loop als een zombie rond. Echt voel me klote. Heb me nog nog nooit zo klote gevoelt.

De stilte is nog het meest ergste. Ik kan daar echt heel slecht tegen. Het liefst wil ik de telefoon pakken en hem bellen. Dat ik mijn leven vergooit heb, prima. Dat heb ik aan mezelf te danken. Maar dat ik het probleem ben van zijn situatie waarin hij nu zit. Dat...dat reken ik mezelf nog het meeste aan. Ik liet hem toe, had afstand moeten houden. Het had een Ds moeten blijven. Maar het werd meer, veel meer.......

Vanmorgen..... Vanmorgen het meest verschrikkelijke appje gekregen uit mijn leven. Hij wil al het contact verbreken. Alles wat een connectie heeft met mij en met de afgelopen maanden wil hij verwijderen, deleten. Zodat hij kan werken aan zichzelf en zijn gezin. Begrijpelijk en ik wens ook hem al het goeds toe van de hele wereld, inclusief mijn geluk. Zou ik ook moeten doen om verder te kunnen. Om los te laten. Maar ik wil nog niet loslaten, maar moet het wel. Nu het zo is uitgesproken komt de klap echt binnen. Wetende dat dit het juiste is.

Maar ik wil nog niet loslaten.......