Straf & billen

Ik had straf gekregen. Moest 250 keer dezelfde regel op papier zetten. Voelde me weer terug in de schoolbanken. Had tot de volgende dag de tijd om die regels op te schrijven, want dan zou hij ze op komen halen. ’s Avonds en ‘s morgens vroeg heb ik de regels opgeschreven. Was er langer mee bezig dan ik had verwacht.

Kreeg na de middag een sms of alles netjes was geregeld. Deze had ik niet gezien. Was boven bezig om me aan te kleden. Beneden gekomen bekeek ik mijn telefoon en zag dat ik twee berichtjes had gemist. Ik antwoordde terug dat alles geregeld was. Waarop hij antwoordde of hij kon komen. Sms’te terug dat hij kon komen.

Ping, weer een sms. Ik open de sms en lees tot mijn ontsteltenis, “goed zo, ben er binnen 1 minuut. Voordeur open, je kleding uit en op je knietjes in de woonkamer, handen achter je rug en hoofd gebogen. De strafregels liggen klaar op tafel om te beoordelen, begrepen?” Ik las het berichtje nogmaals. Nee, nee dit wil ik niet. Ik kan niet in de woonkamer zo zitten. En ik wil dit niet in mijn huis…. Shit shit shit, moet ik een sms terug sturen dat ik dit niet wil? De twijfels slaan toe. Ik wil dit niet in mijn huis. Maar ik wil hem ook niet teleurstellen. Loop snel naar de voordeur en zet deze op een kier. Loop weer terug en verduister de woonkamer en trek mijn jurk uit en ga in de gewenste houding zitten.

Niet veel later hoor ik de voordeur en hoor ik zijn hakken op de vloer en komen naar de woonkamer. Hij loopt om me af en duwt mijn hoofd verder naar beneden. En dan krijg ik drie harde klappen op mijn billen. Ik bijt op mijn lip en denk, moet ik tellen of niet? Ik besluit om niets te zeggen. Krijg gelukkig ook geen opmerking hierover. Wel onthoud ik hoeveel klappen hij op mijn billen heeft gegeven. Want daar kan hij natuurlijk naar vragen.

Hij loop naar de tafel en pakt daar mijn strafregels. Loopt weer terug en gaat zitten op de bank. Hoor de blaadjes ritselen en krijg een compliment dat ik het goed heb gedaan. Er verschijnt een glimlach om mijn mond en bedank hem.

Dan gaat hij weer staan en loop om me heen. Dan zo uit het niets krijg ik weer vier harde klappen op mijn billen, Verbijt me om zo geen geluid te maken. Dan hoor ik dat hij foto’s aan het maken is. Nee nee nee ik wil niet dat er foto’s van me gemaakt worden. De woorden schreeuwen van binnen maar het geluid komt niet over mijn lippen. Dus ik laat het gebeuren. Stomme trut dit was een harde grens van je waarom zeg je niets? Geen idee, ik vertrouw erop dat hij er discreet mee omgaat.

Dan vraagt hij of ik parfenac in huis heb? Ik zeg van nee en weet ook niet wat het is. Je beveelt me dat ik dat moet kopen. En ik zeg dat ik dat zal kopen. Verder denk ik er niet over na waarom ik dat moet kopen.

Dan beveelt hij me om wat te drinken voor hem in te schenken. Ik kruip naar de keuken en schenk hem een glas water in en kruip weer terug naar de woonkamer. Hij gaat zitten op de bank en beveel me op het glas op tafel te zetten. Beveel me te knielen en mijn hoofd naar de grond te brengen. Hij pakt zijn glas water en hoor hem er van genieten. Dan zet hij het glas op mijn rug en zegt dat het niet mag vallen. Ik probeer zo stil mogelijk te blijven zitten. Haalt even later het glas weer van mijn rug en nipt ervan en zet het vervolgens op tafel terug.

Trekt zijn schoenen en sokken uit en beveel me om zijn voet te likken. Ik vind dit zo vernederd, maar gehoorzaam en lik zijn voet en ook zijn ander voet die hij mij aanbied. Beveel me ook om tussen zijn voeten te likken en mijn tong vind zijn weg tussen zijn tenen. Dan zegt hij dat het genoeg is en dat ik weer de gewenste houding moet aannemen. Dan pakt hij mijn tepels en knijp er hard in. Ik geef een kik en hij zegt dat ik me niet aan moet stellen. Dit is nog niets vergeleken bij die knijpers. Wat hadden we afgesproken als we elkaar weer zouden zien? Verschillende gedachtes kwamen voorbij. Hij had gezegd dat ik mijn speeltjes de volgende keer mee moest nemen. Maar die opdracht was aan een datum gekoppeld dus die kon het niet zijn. Mijn antwoord liet te lang op zich wachten en kreeg een tik in mijn gezicht. Even was ik van slag. Die klappen brengen mij altijd uit balans. Herstelde me snel en zeg; denk iets met de knijpers Meester? Je moet niet denken maar zeker weten, zegt hij met een scherpe sneer. Hij laat me alleen achter in de woonkamer. Voel me klein worden en de tranen prikken achter mijn ogen. Verman je, roep ik mezelf toe. Stel je niet aan.

Even later hoor ik je binnen komen en hoor het geluid van een rits opengaan en een sleuteltje in het slot gaan om de tas open te maken om de knijpers eruit te halen. Shit waarom begint hij nou weer over die knijper. Die verdomde knijper. Waarom kan ik die knijpers nou niet hebben en waarom zijn mijn tepels zo gevoelig. Kan helemaal niets hebben en hierop gaat hij me natuurlijk testen. Dit is mijn zwakheid en die heeft hij gevonden. Hij loopt na me toe. En pakt mijn tepel vast en zegt met een scherpe toon; “Ik wil dat je ze 10 seconde op je tepels houdt” Ik haal diep adem en wil heel graag die 10 seconde vol houden. Maar zodra er één op mijn tepel verbijt ik me en probeer in mezelf tellen. Maar het doet zo verdomde pijn en dan krijg ik de andere knijper op mijn tepel. Ik bijt op me lippen om het langer vol te houden, maar het lukt niet en roep genade en de knijpers worden van me tepels gehaald. Dit zijn geen 10 seconde slavin het kan best langer. Je doet ze nu nogmaals op je tepels en wil toch echt dat je de 10 seconde vol houdt en gaan samen tellen. Ik krijg de knijper en pak mijn tepel vast en probeer zo de juiste positie te vinden die het minste pijn doet, maar die kan ik niet vinden. Krijg een sneer dat ik op moet schieten en ik plaatst de eerste knijper en pak snel de andere en plaatst deze op mijn tepel. En we beginnen te tellen. Één, twee, drie ik ga steeds sneller tellen maar mijn Meester bepaald het tempo. Vier, vijf, zes en ik kan het niet langer volhouden en roep genade en de knijpers worden van mijn tepels gehaald. Met een sneer zegt hij, wat je kan het nog geen eens 10 seconde volhouden en in je blog zeg je van wel. Dat wordt oefenen totdat je het een minuut vol kan houden. Ik buig voorover en begin te huilen. Dit gaat me echt niet lukken hoe graag ik het ook wil.

Hij vraagt me of ik nog weet hoe de zalf heet. Ik denk goed na maar de naam schiet me niet te binnen. Ik zeg dat ik het niet weet. Dan pakt hij pen en papier en duwt mijn hoofd ruw naar beneden en zeg dat ik de pen in mijn mond moet nemen en de naam moet opschrijven. Hij speld de naam p a r f e n a c en ik probeer het zo netjes mogelijk op papier te schrijven. Ik hoop maar dat het zijn goedkeuring heeft. Ik wil niet meer kritiek krijgen. Probeer zo hard mijn best te doen. De tranen rollen over mijn wangen.

Hij vraagt waarom ik huil en het blijft stil. En dan stel je de vraag nogmaals maar dan met een geïrriteerde klank in zijn stem. En ik zeg dat ik het niet vol kan houden maar dat ik het wel heel graag wil. En dat ik ook echt mijn best doe. Hij gaat zitten en zegt dat hij ziet dat ik mijn best doe en beveel me om mijn hoofd op zijn been te leggen. Ik kruip naar hem toe en leg mijn hoofd op zijn been. Zijn handen strelen mijn haar en rug en zegt geruststellende woorden, maar wil wel dat ik bij elke ontmoeting die we hebben de knijpers telkens 10 seconde langer op mijn tepel moet hebben. Totdat ik het een minuut vol kan houden. Hij zegt dat hij het samen met mij wil doen. Maar ik zeg dat dat niet hoeft. De tranen rollen over mijn wangen. Dit gaat me echt niet lukken. Maar ik wil het wel graag voor hem doen. Wil het graag voor hem doen.

Dan beveel hij me dat ik het glas weer terug in de keuken moet zetten en ik kruip naar de keuken en terug naar de woonkamer. Beveel me om weer in de gewenste houding te gaan zitten en dat ik die houding moet aanhouden totdat hij me een berichtje stuurt. Zonder kus zonder afscheid gaat hij weg en mij achterlatend met mijn verdriet. Niet veel later gaat mijn telefoon en lees het berichtje; “zwaai maar naar je Meester, slavin” Ik kijk naar buiten en zie hem staan en ik zwaai.

Ik sta op en loop naar de keuken om mijn neus te snuiten. En pak mijn spullen en ga naar boven. Ga voor de spiegel staan en ik krijg een schrik te verwerken. Wat zien mijn billen eruit. Hij heeft nog helemaal niet hard geslagen maar ze zien er niet uit. Vandaar dat hij vroeg of ik parfenac in huis had. Ik sms hem wat hij met mijn billen heeft gedaan. Van deze vraagstelling houd hij niet maar stel hem toch. Krijg als antwoord; “een paar tikken op gegeven, slavin” Deze reactie had ik uiteraard kunnen verwachte.