Teleurgesteld....

Vanmorgen was ik al vroeg wakker van de spanning. Kon niet meer slapen en was maar opgestaan om mijn ochtend ritueel te gaan doen. De spanning bouwde zich die ochtend steeds meer op. Jeetje wat was ik gespannen..... Het voelde deze dag anders aan dan anders. Maakte mijn ontbijt en ging op de bank zitten, maar kreeg niet echt een hap door mijn keel. Stond weer op en zette mijn ontbijt kom op het aanrecht. Eet straks nog wel wat happen. De klok kroop voorbij. Ruimde de vaatwasser maar leeg om de tijd te doden. Tussendoor nam ik nog een hap van mijn ontbijt.

Ik liep door naar de kledingkamer en pakte daar al mijn spullen en stalde deze uit voor het bed. Echt mijn hart ging als een bezetenen te keer. Waarom ben ik dit keer zo zenuwachtig? Ik wist dat het dit keer anders zou zijn dan anders. Had de afgelopen dagen dingen gedaan waar hij niet echt blij mee was. Als ik terug denk aan dat ene geintje heb ik echt dagen spijt. Helaas kon ik de klok niet terug draaien. Geeft wel aan hoeveel we van elkaar houden.

Ik kleden me om in de kledingvoorschriften die ik van hem had gekregen. De klok gaf iets voor half aan en toen hoorde ik mijn telefoon gaan. Ik liep naar mijn telefoon en zag dat hij het was en nam op. Ik wist dat hij elk moment voor mijn deur zou staan en liep al naar de deur en zag hem aan komen lopen. Ik opende de deur en sloot deze achter hem. Wist niet precies wat ik moest doen. Kon ik hem een kus geven of niet? Het leek erop dat ik geen blik van hem waardig was. Dus ik wist genoeg en liep door naar de kamer en ging daar met mijn armen op mijn rug op hem staan wachten.

Waarom voel het dit keer zo anders? Voelt het goed of niet? Ik kan niet echt de vinger erop leggen. Misschien voel ik me wel verdrietig, omdat ik hem teleurgesteld heb. Moet het loslaten niet teveel nadenken het laten komen zoals het komt. Kan toch niets meer veranderen aan wat er is gebeurd. Het enige wat ik kan doen is hem nog niet meer teleurstellen.

Ik hoorde Alex wat rommelen achter me en even later kwam hij voor me staan. Ik had mijn hoofd naar beneden gebogen, omdat ik me best wel onzeker voelde. Ik snap nog steeds niet waarom. Hij pakte mijn kin en duwde deze omhoog en gaf mij een zoen en durfde deze niet vol passie te beantwoorden. Wat ik normaal wel doe. Zij lippen maakte zich los van mijn lippen en ik sloeg mijn ogen en hoofd neer. Ik voelde dat hij me bekeek. Voelde zijn hand weer mijn kin vastpakken en duwde mijn kin omhoog en gaf me weer een zoen. Deze beantwoorde ik wel vol passie.

Hij pakte mijn hand en trok me achter zich aan richting de bank. Hij nam plaats op de bank en beveelde mij om voor hem om mijn knieën plaats te nemen. Ik gehoorzaamde en nam plaats voor hem en sloeg mijn ogen neer. Even bleef het stil en voelde de spanning verder meester van mij maken. Hij begon te praten en zei dat hij heel erg teleurgesteld in me was. Mijn angst werd bevestigd. Ik voelde de tranen al prikken in mijn ogen, maar probeerde dit te onderdrukken. Hij was erg teleurgesteld in mij, dat ik niet zijn opdracht had uitgevoerd in de supermarkt om met iemand te fleurten. Ik probeerde me te verdedigen, maar wist dat dat geen zin had. Hij beveelde me om over zijn knie plaats te nemen. Hij stroopte mijn negligé en mij body op. Niet veel later daalde er een klap op mijn bil neer. Instinctief telde ik de klappen op mijn billen. Bij vijf stopte hij en moest ik weer op mijn knieën voor hem plaats nemen.

Hij begon te praten en gaf aan dat hij diep teleurgesteld was in mij. Dat ik hem liever teleurstelde dan de woorden touw en straf zei. Ik protesteerde dat ik niet alleen was en dat ik die woorden niet kon zeggen. Hij wimpelde mijn protest af en had daar geen boodschap aan. Ik wilde nog van alles zeggen, maar wilde hem niet bozer maken en hield mijn mond. Hij beveelde om weer plaats te nemen over zijn knie en daar voelde ik de eerste klap al op mijn bil landen en begon te tellen. Bij vijf stopte hij en ik moest weer op mijn knieën voor hem plaats nemen.

Hij liet me even zo zitten alleen met mijn eigen gedachte en er ging van alles door mijn hoofd dat ik dit niet eerlijk vond en dat ik de woorden echt niet kon zeggen, omdat ik collega's om me heen had. De woorden gingen als een pleidooi in mijn hoofd voorbij maar kwamen niet mijn lippen over. Mijn tranen prikte achter mijn ogen. Toen begon hij weer te praten. Die grap die je hebt uitgehaald, voordat hij zijn zin verder kon uitspreken rolde de tranen over mijn wangen en sloeg ik mijn handen voor mijn ogen en boog ik mijn hoofd naar de grond tussen mijn benen.  Ga rechtop zitten en je handen voor je ogen weg beveelde hij en ik kwam rechtop en hield mijn hoofd gebogen zodat ik niet kon zien hoe het me raakte. Tuurlijk zag hij dat ik huilde, maar hij zei er niets van.

Hij ging verder met zijn verhaal. En weer sloeg ik mijn hanen voor mijn ogen en boog mijn hoofd tussen mijn knieën naar de grond en begon nog harder te huilen. Kom staan zei hij en ik gehoorzaamde. Hij kwam voor me staan en pakte mijn kin beet en zei dat ik hem aan moest kijken. Ik keek hem aan maar was voor heel even en sloeg mijn ogen weer neer. Kijk me aan en keek hem weer aan en hij zei dat het uitgesproken was en zo goed was en kuste me en omarmde me. Ik was zo verdrietig dat ik niet echt zijn kus en omarming bevestigde. Even hield hij me stevig vast.

Even later liet hij me los en stapte wat van me vandaan. Toen begon hij weer te praten. Wat ik je nu ga zeggen heeft me echt het alle meeste verdriet en pijn gedaan van al die andere dingen die je hebt gedaan. Wat hij me toen vertelde had ik echt helemaal niet bewust gedaan. Ik gaf mijn uitleg waarom het zo gelopen was zoals het gelopen was. Het neemt niet weg dat dit het verdriet bij hem niet wegneemt, maar het geeft wel mijn verklaring. Als straf moest ik in de hoek staan en hetgeen overdenken. Ik stond daar en was één met mijn gedachte en stond heel stil in de hoek. Niet dat ik daar moeite voor moest doen, helemaal niet. Het kwam doordat er van alles door mijn hoofd ging, kan niet zeggen wat het precies allemaal was. Had geen idee hoelang ik in de hoek heb gestaan was niet bezig met de tijd, maar meer met wat hij allemaal heeft gezegd. Was teleurgesteld in mezelf omdat ik hem verdriet had gedaan.

Toen voelde ik zijn hand over mijn arm gaan. Ik schrok een beetje, omdat ik hem niet aan had horend komen. Het bleek dat hij daar al een tijdje stond. Al die tijd had ik niets gemerkt. Hij draaide me om en nam me stevig in zijn armen en kuste me en nu beantwoorde ik zijn zoen hartstochtelijk. Ik hou van deze man.....