Trillend lig ik te wachten in het donker. Ik probeer al een poosje mijn ademhaling onder controle te krijgen. Om de haverklap gluur ik op mijn gsm om te weten hoe laat het is. De minuten verstrijken traag, té traag. Ik weet niet eens of je wel komt. Misschien lig ik hier voor niets te wachten en verspil ik kostbare tijd, maar ik kan mezelf me er niet toe brengen om weg te gaan, om iets anders te gaan doen. Je weet maar nooit...
Ik laat mijn handen langs mijn benen glijden om mezelf te verzekeren dat ze helemaal glad zijn, dat ik geen plekje overgeslagen heb. Ik ruik de vage, zoete vanillegeur, en vraag me af of je daar wel van houdt.
Ik krijg het koud, maar ik weiger het dekbed over me heen te trekken, ik wil het risico niet lopen dat ik het te warm krijg en ga zweten. Ik wil dat je me puur, fris en schoon vindt in deze kamer, dat er niets op me aan te merken valt, dat je nergens kan op afknappen.
Weer een uur is verstreken. Mijn handen spelen achteloos met het toefje haar op mijn onderbuik. Ik beeld me in dat het niet mijn hand is, maar de jouwe. Ik voel hoe ik vochtig word. Even maar, héél even, raak ik mezelf aan, dààr... Ik zucht diep en trek mijn hand terug. Ik moet wachten, op jou...
Bijna avond. Nog steeds ben je er niet. Ik word een beetje moedeloos. Voor de zoveelste maal lees en herlees ik de smsjes die we elkaar de afgelopen dagen gestuurd hebben. De geschreven woorden vormen een film in mijn hoofd. Ik zie hoe we elkaar te lijf gaan, elkaar likken, bijten, wild elkaars lichaam in bezit nemen. Mijn laatste bericht was dat ik vandaag op je zou wachten. Naakt in het duister. Klaar om genomen te worden.
De uren kruipen voorbij... Ik begin me loom en moe te voelen. Met mijn linkerhand tussen mijn benen val ik in slaap. Je bent niet gekomen... Misschien morgen dan.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten