Als jij mij aanraakt, gaan al mijn haartjes op mijn huid rechtop staan. Als jouw naam verschijnt op mijn msn, slaat mijn hart een slag over. Als mijn gsm overgaat, en jouw naam verschijnt, krijg ik een brok in mijn keel. Elk samenzijn is een onderwerping aan jou, elke verwijdering een regelrechte kwelling. Na elke samenzijn, voelt het als een ongekende energieboost, ben ik levenslustiger en vrolijker dan ooit. De rest van de wereld kijkt mij dan warrig aan, en het kan me niets schelen. Het leven is dan even mooier dan ooit tevoren, en niemand kan dit gevoel verstoren. In nuchtere toestand lijken dergelijke uitspattingen krankzinnig, terwijl elk subje zich in dit zal herkennen. Waarom kunnen we deze chemische stof niet zelf oproepen, zodat we vaker dit gevoel kunnen ervaren…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten