Een heftige mindplay

Ik stapte achter mijn Meester de voordeur binnen en liepen door naar de kamer. Hij trok aan mijn haren en zei dat hij heel boos ongelooflijk boos op me was en dat ik mijn straf zou moeten incasseren. Op dat moment wist ik niet waarom hij boos was. Hij beveelt me dat ik me moest uitkleden en hij liep weg uit de kamer en liet me daar alleen met mijn gedachte achter. Ik kleden me uit en ging in de gewenste positie zitten. Wachtend totdat hij weer terug in de kamer zou komen. Bij terug komst ging hij in zijn stoel zitten en moest ik aan zijn zijde komen zitten. Hij pakte mijn kin stevig vast en zei, en jij vertrouwd mij niet, jij denkt dat ik met een andere vrouw op stap ben geweest, dat ik met haar heb gespeeld en dat ik haar heb geneukt? Oh bedoelde hij dat dacht ik, maar dat hadden we al uitgepraat op msn dus dat was uit de wereld. Waarom moest hij daar weer over beginnen? Had hij het toch gedaan? Hij ging door, ja ik ben op stap geweest maar niet met een vrouw maar met een man. Ja dat had hij gezegd, maar dat was vriendschappelijk niets wat hier mee van doen had. En nee zei hij, ik ben geen homo en zal dat ook nooit worden ook. Hij beveelt me om op te staan en zei vervolgens dat hij twee keer is vreemdgegaan. Als eerste dacht ik, nee dat kan niet ik geloof het niet. We hadden het uitgepraat en hij had me verzekerd dat het niet zo was. Maar toch begon ik te twijfelen, is hij toch niet eerlijk tegen me geweest, had hij toch een vrouw geneukt en had hij met haar gespeeld? De tranen prikte in mijn ogen. Was zo verslagen, zo verdrietig en ook kwaad. Kwaad omdat hij niet eerlijk was, kwaad op mezelf dat ik hem had vertrouwd. Hij mag doen en laten wat hij wilt maar we hebben een onuitgesproken regel dat we het elkaar zouden vertellen mochten we wat anders willen. Ik was zo verslagen en zo verdrietig, er gingen van allerlei gedachtes door mijn hoofd. Hij heeft gelogen, maar gelijkertijd dacht ik van, nee dat kan niet dat meent hij niet. Het kan gewoon niet het mag niet. Maar ik kon mijn tranen niet tegenhouden. Ze rolde over mijn wangen, zo verdrietig was ik.

Hij beveelt me om weer op mijn knieën te gaan zitten. Ik gehoorzaam en kniel neer. Maar ik was zo verdrietig dat ik voorovergebogen mijn hoofd dicht bij de grond mijn gezicht van hem afwende. Ik voelde de tranen over mijn wang op de vloer rollen. Mijn wang lag ik een plas vol tranen. Hij ging maar door met een preek afgeven, maar ik hoorde het niet meer, was in mijn eigen verdriet verzonken. Ik voelde me zo klein, zo gekwetst. Toen beveel hij me om op te staan. Ik stond voor hem met gebogen hoofd in mezelf gekeerd vol verdriet. Vol ongeloof. Wat moest ik nou geloven? Ik wist het gewoon niet. Hij pakte mijn kin stevig vast en zei, je mag raden wat het juiste antwoord is. Heb ik met 8, 3, of 2 vrouwen gespeeld en heb ik ze geneukt? Toen hij de nummers noemde dacht ik, laat asjeblief 0 bij de antwoorden zitten, maar dat zat er niet tussen. Mijn vertrouwen in hem werd met de minuut minder. Hij is echt niet eerlijk tegen mij geweest. Maar dat kan niet, dat kan echt niet. Het mag niet!! Hij vroeg wat het antwoord was, maar ik reageerde er niet op. Al zou ik er op reageren dan zou ik bevestigen dat hij echt niet eerlijk zou zijn geweest. En dat wist ik gewoon niet. Ik wilde er gewoon nog niet aan. Wilde nog geen bevestiging dat het echt zo zijn. Maar mijn twijfel werd wel steeds groter, maar ik wilde er gewoon niet aan. Weer vroeg hij of ik wist wat het antwoord zou zijn? Maar reageerde niet en hij trok aan mijn tepels. In een reflex sloeg ik zijn handen weg. Dat had ik beter niet kunnen doen, maar deed het omdat ik me zo ongelooflijk klote voelde, omdat ik niet wist wat nu werkelijkheid zou zijn.

Hij trok me aan mijn arm mee naar de voordeur, een snauwde me met een scherpe toon toe dat hij dit niet tolereerde en dat ik dat nooit meer en ook nooit meer mocht doen. Op weg naar de voordeur rolde mijn dikke tranen over mijn wangen en ik was in en in verdrietig. Ik wist het gewoon niet, dit mocht niet waar zijn. Hij deed de voordeur open en duwde me naar buiten en zij op scherpe toon dat ik daar maar moest afkoelen en moest nadenken wat ik had gedaan. Daar stond ik dan, buiten met mijn eigen verdriet. Maar ik vermande me en droogte mij tranen en zei tegen mijzelf, kom verman je laat je niet zo leiden. Laat niet zien dat hij je geraakt heeft. Maar ik wist natuurlijk dat hij dat allang had gezien wat het met me deed. Maar ik wilde hem niet meer genot van dit alles laten hebben.

Een aantal minuten later ging de deur weer open en trok hij me aan mijn arm weer naar binnen. En duwde me voor zich uit richting de kamer. Hij snauwde tegen me, kleed je maar aan en je gaat maar naar huis en ik wil je de komende weken niet meer horen. Als je terug bent van vakantie mag je weer contact met me opnemen. Ik liep voor hem uit één met mijn gedachte, vol ongeloof, vol teleurstelling, vol verdriet. We kwamen langs zijn slaapkamer en zei tegen mij, maar voordat je gaat krijg je eerst nog een aantal zweepslagen. Ga daar staan en ik zal je vastzetten. Ik dacht bij mezelf, sla me maar laat het maar gebeuren en dan kan ik naar huis. Ik stond daar in afwachting op mijn zweepslagen met mijn hoofd gebogen tegen de muur. Dacht bij mezelf, sla maar, maar je zal mij niet horen. Ik zal geen kik geven. Dat plezier zal ik je niet geven.

Ik stond daar vast. Kon geen kant op en hij kwam naast me staan. Pakte mijn kin vast en vroeg me welk antwoord het volgens mij was? Hij zei, is het volgens jou 8, 3 of 2? Het bleef even stil en zei toen met een zachte trillende stem, ik hoop dat het 0 is. Toen zei jij, inderdaad is het 0. Ik heb nooit gezegd dat het juiste antwoord erbij moest zitten. En viel een last van mijn schouder, zie je nou wel. Zie je nou wel, dat ik niet moet gaan twijfelen. Dat ik me niet zo moet laten leiden door mijn gevoel. Zie je nou wel dat het allemaal mindplay was. Maar ik begon wel aan hem te twijfelen, maar gelukkig was de twijfel niet terecht. Hij had me echt te pakken en echt ik heb op het punt gestaan om mijn spullen te pakken en de deur voorgoed achter me te sluiten. Waarom ik het niet gedaan heb weet ik niet. Misschien omdat ik hem toch vertrouwde en het niet geloofde. Maar het meest verbaas ik me nog om het feit dat ik me gewoon zou hebben laten slaan terwijl ik er voor mezelf uit was dat ik niet meer terug zou komen. Waarom, geen idee? Moet wel zeggen dat ik dit wel een heftige gewaagde mindplay vond.