Bushalte 2

Verdomme, wat is dit voor spel? Ik zit hier en wacht, wacht waarop? Op die Man, de Man, misschien mijn Man…..maar hoe laat dan? Hij laat me toch niet zitten hé. Wat hadden we ook al weer afgesproken? Ik moest om 14 uur op het busstation bij halte 12 wachten. Hij zou daarheen komen. De zenuwen beginnen langzaam steeds meer te gieren, van spanning, van ongeduld, van boosheid?? Nee nog niet, ik wacht. Hij heeft bevolen te wachten tot Hij er zou zijn, maar wanneer? Waarom doe ik dit toch, waarom laat ik het toe, waarom, waarom, waarom? Ik kijk rond, zie diverse mannen rondlopen, jong oud, goed gekleed, tieners die staan te roken. Nee dat laatste zal het niet zijn, ik verwacht een galant geklede man met krachtige gezichtslijnen, heldere ogen met een strakke blik. Alleen al de gedachte eraan maakt me week……

Ik zit in de restauratie, vanaf hier kan ik precies op bushalte toezien. Ze kwam enigszins onzeker aanlopen. Ik vermoed dat ze de auto op het parkeerterrein heeft gezet, haar haar en make-up controlerend, alvorens ze uitstapte om naar het bushokje te gaan. Ze zit elegant, rechte rug, benen netjes over elkaar. Een mooie vrouw om te zien, denk ik. Iets voller, vrouwelijk en langer dan de gemiddelde vrouw zo te zien. Ik zie haar schichtige bewegingen, weet dat de zenuwen aan het groeien zijn. Ook de twijfel of ik wel zou komen, ze zit er al ruim een half uur. We hebben vorige week afgesproken, om 14 uur op deze plek, maar niet gezegd hoe laat ik zou komen. Ik wilde haar eerst zien, bekijken op afstand. Wat stilte, wachten en de drukte om haar heen met haar doet. Een test van geduld…..die ze tot nu toe nog doorstaat.