De trein naderde het volgende station en ik werd uit mijn gedachten gehaald door het piepen van haar telefoon. Een smsje! Snel keek ik op het schermpje en daar stond kort en krachtig: "stap bij dit station uit en blijf op het bankje op het perron zitten". Toen de trein stopte, stapte ik opgewonden uit en keek om zich heen. Recht voor mij was een bankje. Terwijl de trein weer vertrok, ging ik daar zitten zoals opgedragen. Ik keek om me heen. Het was een heel klein station. En nu de trein weg was, zag ik dat aan de overzijde van het spoor geen perron was. Het perron voor de andere richting lag een klein eindje verderop. Nu de andere passagiers verdwenen waren en de trein weg, was ik helemaal alleen. Niemand die mij hier zag...
Stil voor me uitkijkend zat ik te wachten. Na een paar minuten piepte mijn telefoon opnieuw. Een nieuw bericht. "Loop het perron af en via de trap naar beneden naar de parkeerplaats. Daar zul je een witte bus zien staan waarvan de schuifdeur een klein beetje open staat. Ga hier naar binnen. Je zult er een briefje vinden waarop staat wat er verder van je wordt verwacht." Nog nerveuzer dan ik al was liep ik over het perron naar de trap. Bovenaan de trap staand zag ik beneden een klein parkeerterrein. En op het parkeerterrein een witte, gesloten bus zonder ruiten achterin. Nu moest ik kiezen. Zou ik omkeren en de eerstvolgende trein terug naar huis nemen? Of liep ik naar beneden het ongewisse tegemoet? Een paar tellen bleef ik aarzelend staan en toen hakte ik de knoop door. Ik ging ervoor!
Ik liep de trap af naar het busje toe. Ik keek rond, maar zag niemand. Gespannen stapte Ik de bus in. Binnen in de lege bagageruimte brandde een klein lampje en verder was het donker. Aan de voorwand hing een briefje en daarop stond: "Hier ligt een vuilniszak. Kleed je uit en stop je kleren in die zak. Zet hem door het kiertje van de deur buiten en trek dan de deur dicht. Loop naar de wand en zet je vast met de boeien die daar hangen. Voor je je handen vastzet, doe je de blinddoek om die erbij hangt." Ik keek nog eens goed en inderdaad: er hingen vier boeien aan de zijwand. Twee boven en twee beneden. Best wel een eindje uit elkaar. Ik trilde van spanning. Maar ik trilde ook van verlangen. En zoals bevolen kleedde ik me uit, stopte al mijn mooie kleren in de vuilniszak, zette die door de kier van de deur op de grond en trok de deur dicht. Niemand had mij gezien. Ik ging naar de zijwand en maakte de boeien vast om mijn enkels. Die dwongen mijn benen wijd uiteen. Ik keek nog eens goed waar de polsboeien hingen en deed de blinddoek om. Op de tast maakte ik mijn linker pols vast aan een van de bovenste boeien en hengelde vervolgens net zo lang tot mijn rechter hand ook vast zat. Daar stond ik dan. Naakt en beschikbaar...
Even later hoorde ik het voorportier van de bus dichtslaan en de motor gestart worden. De bus kwam in beweging. Echt gemakkelijk stond ik niet, maar de bestuurder had ervoor gezorgd dat ik met mijn voeten op een deken kon staan en daar was ik blij om. Aan de bewegingen van de bus kon ik merken dat de bestuurder voorzichtig reed, rekening houdend met zijn lading. Na een korte rit sloeg de bus af en werd de weg hobbelig. Even hobbelde de wagen over een of ander pad en toen stopte hij. De motor werd afgezet en ik hoorde het voorportier opengaan. Nu ging het pas echt beginnen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten