Bushalte 7

Ik voel de spanning door mijn hele lichaam, wat heb ik besloten. Ik merk dat ik tril. Opeens hoor ik zijn Stem zeggen; Ik ben je dankbaar voor je keuze. Hij bedankt mij?? Een warme zachte zoen streelt mijn nek. Ik voel een intense warmte door me heen stromen, het teken dat ik de juiste keuze gemaakt heb. Ook al weet ik niet tegen wie of wat ik ja gezegd heb. Maar zijn dankwoorden zijn voor mij de bevestiging van de juiste keuze. Niet wetende wat er nu gaat volgen merk ik aan mijn lichaam de trilling van opwinding. Het onbekende, een nieuw avontuur. Ik hoor hem zeggen; Sluit je ogen en blijf stil staan. Ik gehoorzaam. Ik hoor een autoportier opengaan en hoor wat geritsel…

Ik hoor haar ademhaling wat rustiger worden. Het besef van haar keuze daalt langzaam in. Mijn zoen en mijn woorden hebben haar rustiger gemaakt, een nieuwe spanning gegeven, een goede spanning. Ze staat fier rechtop bij de auto en wacht. Ik pak een zwarte zijden doek van de voorstoel en sluit het portier weer. Rustig ga ik achter haar staan, streel haar schouders; Ik ga nu een een blinddoek omdoen. Ik neem daarna je hand en laat je plaatsnemen op de achterbank van mijn auto. Ik hou even haar schouder vast en laat het even doordringen dat ze geblinddoekt plaats moeten nemen in de auto. Voorzichtig maar strak doe ik de blinddoek over haar ogen en bind hem aan de achterzijde vast. Je mag hem niet afdoen of bewegen, zeg ik. Ze knikt gehoorzaam dat ze het begrepen heeft. Ik begeef me nu naar haar voorzijde, wetende dat zij mij niet meer kan zien, alleen mijn aanwezigheid nog kan voelen. Ik open het achterportier, neem haar hand en begeleidt haar naar de zitplek. Je hoofd iets buigen zodat je in kunt stappen, zeg ik. Ik help haar om plaats te nemen op de achterbank. Ik reik haar de veiligheidsgordel aan zodat ze zich kan vastklikken.
Ik kijk haar nog eenmaal aan en sluit het portier……..

Bushalte 6

Een zwarte auto, niet mijn auto denk ik meteen. We zijn hierheen gelopen merk ik. Zijn Hand rust nog steeds in mijn nek en dwingt mij om vooruit te kijken. Ik onderga alles in een soort roes. Opeens hoor ik zijn Stem helder achter mij, dicht bij mijn oor. Ik huiver. De woorden die hij zegt; kil en strak, bijna emotieloos. Ik huiver bij de gedachte wat dit betekent. Ik merk dat mijn knieën trillen, ik niet meer stevig op mijn hoge hakken sta. Ik wil me zo graag omdraaien, juist nu, nu Hij tegen me praat wil ik hem zien. Maar dat mag niet heeft Hij gezegd. Ik zwijg, blijf stilstaan met knikkende knieën en ik luister. Ik luister, ik hoor, ik mag kiezen, wat kiezen?? Ik knik dat ik het begrepen heb. Ik knik, denk ik bij mezelf, wat begrijp ik en waar ben ik mee bezig, in belandt? Zijn Stem gaat door en ik hoor de woorden aan; keuze, wegrijden, geen contact meer, Mij vertrouwt, geen weg terug, Wil is Wet, 3 minuten. Ik hoor het, ik voel het, ik onderga het. Maar ik besef nog niet helemaal wat de keuze is, welke keuze. Maar ik knik ja, knik en zeg ja zonder dat ik besef wat ik doe. In een schok besef ik dat ik ja gezegd heb, als in een trance onderging ik zijn verhaal over de keuze, in trance maakte ik de keuze. Of?? Toch niet??? Weet ik wat ik wil?? Ik heb ja geknikt, nog voordat de 3 minuten zijn ingegaan om na te denken. Maar geen weg terug, er is altijd toch weg terug, er is altijd een Stop moment?? Toch, dat is de gouden regel?? Daar hou ik me aan vast, ook al heb ik gekozen, maar voor wat…….

Ik voel haar spanning via mijn Hand in haar nek. Een licht trillen gaat door haar lichaam terwijl ik mijn woorden aan haar vertel. Mijn voorstel voor de keuze, ja of nee doet haar lichaam verstrakken. Ik weet dat het besef daar is, bij haar. Dat ze zich afvraagt wat ze hier doet. Dat ze maar 1 keuze heeft en maar 3 minuten om te overdenken. Na het uitspreken van mijn laatste woorden ‘Ik geef je 3 minuten’ knikt ze bijna onmiddellijk ja en hoor ik haar met zacht stem zeggen ‘Ja Meneer’. Enigszins verbaasd over het onmiddellijk instemmen op mijn keuze, zeg ik tegen haar; Ik ben je dankbaar voor je keuze. Ik geef haar een zachte zoen in haar nek en zeg; Sluit je ogen en blijf stil staan. Ze blijft kaarsrecht staan, ogen dicht met een kleine tevreden glimlach op haar mond. Ik open mijn autodeur en pak iets van mijn stoel…..

Bushalte 5

De jongens op de scooters maken grove opmerkingen, ik wil het niet horen en versnel mijn pas voor zover dat gaat op mijn naaldhakken. Nog even en ik ben bij de auto. Opeens voel ik een ijskoude hand in mijn nek. Neee denk ik, zal toch niet mij overkomen….. een donkere zware stem, Zijn stem zegt; Het is goed meisje, Ik ben er……..Hij is er….. Hij is er denk ik en mijn hartslag schiet omhoog. Zijn koude sterke hand stevig om mijn nek. Ik wil me met een ruk omdraaien en Hem in zijn ogen aankijken. Zijn Hand houdt me stevig vast, ik kan me niet omdraaien. Zacht hoor ik zijn zware stem; niet omdraaien, ogen strak vooruit. Iets raakt me diep van binnen, mijn bloed raast door mijn aderen. Gebiedig als ik ben zwicht ik voor zijn stem en kijk vooruit. Ik kan niet ongehoorzaam zijn aan die stem. Hij maakt me zo klein. Ik hoor de jongens niet meer om me heen en besef dat we doorgelopen zijn, waarheen? De geluiden van het busstation vervagen op de achtergrond, zijn Hand leidt mij verder. We stoppen bij een grote zwarte auto op de parkeerplaats. Ik hoor zijn Stem…

Ik ga één vraag stellen; je mag 1 antwoord geven, ja of nee. Welk antwoord je ook kiest, het is goed. Ik wacht even totdat ik zie dat ze het begrijpt. Ik geef maar 1 kans en wil dat het duidelijk is waar je voor kiest. Als je kiest voor nee, loop je naar je auto, stapt in en rijdt weg. Je zult mij niet mogen aankijken, nakijken of achteraan rijden. Het contact wordt per direct verbroken. Ik neem geen contact meer met je op en jij ook niet met mij. Knik als je het begrepen hebt. Ik zie een lichte aarzeling maar ze knikt. Antwoord je met ja dan is er geen weg meer terug. Je kiest voor Mij, vertrouwt Mij en mijn Wil is jou Wet. Geen weg meer terug. Als het antwoord ja is, ben je van Mij, vanaf nu. Geen vragen, alleen jou antwoord. Ik geef je 3 minuten om een besluit te nemen, de keuze is aan jou……

Bushalte 4

Hij komt, toch denk ik? Hij vraagt alleen of ik er al ben. Snel kijk ik om me heen om te zien of ik een man zie lopen. Maar ja welke man zou het kunnen zijn. Ik heb geen idee, alleen die stem, donker en zwaar. Ik pak een sigaret en haal diep teugen, ik weet eigenlijk niet of ik wel mag roken, of hij rookt. Ach ja, als het niet mag dan voel ik het wel. Voelen denk ik, maar weet helemaal niet of Hij mij bevalt. Ik wacht nog even, als Hij zal komen komt Hij, anders ga ik boos naar huis, de zoveelste keer al…

Ze rookt, dat heeft ze niet gezegd, ik zal haar later erop aanspreken. Ik besluit haar nog 10 minuten extra te laten wachten, voor het roken. Dat zal haar extra aan het nadenken zetten over mijn komst en mijn sms. De twijfel zal nog harder toeslaan. Ik pak mijn telefoon en stuur nog een sms; Ik ben vertraagd, ik weet niet hoe laat ik er ben….

Mijn telefoon trilt weer, ik lees het bericht en voel meteen boosheid. Hij speelt een spelletje met me, dit pik ik niet. Hij komt niet anders zou hij me wel bellen of vertellen waarom hij vertraging heeft. Hij laat niet weten, dat zegt genoeg. Ik kijk nog een maal rond, ergens hoop ik toch Hem te zien, dat het echt is, dat……

Ik zie haar boosheid, ze staat vluchtig op en kijkt rond. Ze zal weggaan besef ik, het juiste moment om……..

Ik zoek mijn autosleutel en besluit om naar huis te gaan. Nooit meer spreek ik op deze manier af. Ik draai me om en loop richting de parkeerplaats……

Ik pak mijn jas, leg geld op de tafel voor de koffie en loop snel naar buiten, achter haar aan……

Bushalte 3

Ik wacht nog 10 minuten, ik krijg het koud en sommige mensen zitten me raar aan te kijken. Vooral de jongens met scooters kijken veel te veel. Ik word ongeduldig merk ik. Had Hij nu ook gezegd dat hij om 14 uur hier zou zijn??? Ik begin te twijfelen, heb het koud en vraag me af of hij wel echt is. Nog 10 minuten en dan ga ik echt. Of niet? Ik moest wachten tot Hij er zou zijn, zijn dwingende stem beval mij te wachten. Mijn telefoon trilt, snel pak ik hem op zie zijn smsje; Ben je er al???? Klootzak denk ik, pff gelukkig kan hij mijn gedachtes niet lezen. God wat zou hij dan wel niet met me doen? Ik schrik er zelf van. Snel tik ik terug dat ik al geruime tijd aanwezig ben en erg uitkijk naar onze ontmoeting……

Ik zie haar gehaast haar telefoon uit haar handtas pakken. Ik zie de teleurstelling en lichte frustratie op haar gezicht. Het geduld begint op te raken en boosheid begint te groeien. Ik laat haar nog even sudderen, 5 minuten. Net voordat ze opstaat zal ik naar haar toe lopen. Ze zal schrikken, ze zal smelten en ik zal voelen hoe zij zich zal overgeven aan mijn Hand…..

Bushalte 2

Verdomme, wat is dit voor spel? Ik zit hier en wacht, wacht waarop? Op die Man, de Man, misschien mijn Man…..maar hoe laat dan? Hij laat me toch niet zitten hé. Wat hadden we ook al weer afgesproken? Ik moest om 14 uur op het busstation bij halte 12 wachten. Hij zou daarheen komen. De zenuwen beginnen langzaam steeds meer te gieren, van spanning, van ongeduld, van boosheid?? Nee nog niet, ik wacht. Hij heeft bevolen te wachten tot Hij er zou zijn, maar wanneer? Waarom doe ik dit toch, waarom laat ik het toe, waarom, waarom, waarom? Ik kijk rond, zie diverse mannen rondlopen, jong oud, goed gekleed, tieners die staan te roken. Nee dat laatste zal het niet zijn, ik verwacht een galant geklede man met krachtige gezichtslijnen, heldere ogen met een strakke blik. Alleen al de gedachte eraan maakt me week……

Ik zit in de restauratie, vanaf hier kan ik precies op bushalte toezien. Ze kwam enigszins onzeker aanlopen. Ik vermoed dat ze de auto op het parkeerterrein heeft gezet, haar haar en make-up controlerend, alvorens ze uitstapte om naar het bushokje te gaan. Ze zit elegant, rechte rug, benen netjes over elkaar. Een mooie vrouw om te zien, denk ik. Iets voller, vrouwelijk en langer dan de gemiddelde vrouw zo te zien. Ik zie haar schichtige bewegingen, weet dat de zenuwen aan het groeien zijn. Ook de twijfel of ik wel zou komen, ze zit er al ruim een half uur. We hebben vorige week afgesproken, om 14 uur op deze plek, maar niet gezegd hoe laat ik zou komen. Ik wilde haar eerst zien, bekijken op afstand. Wat stilte, wachten en de drukte om haar heen met haar doet. Een test van geduld…..die ze tot nu toe nog doorstaat.

Bushalte 1

Drukte, een immense drukte om me heen. Waarom, waarom in godsnaam op deze plek? De drukte maakt me onrustig, even als mijn gedachtes die als een orkaan door mijn hoofd raast. Waarom heb ik me laten verleiden naar deze plek? Hij vertelde me om elkaar te ontmoeten op een openbare plek, voor beider veiligheid bij de eerste kennismaking. Bussen komen en gaan, net als mijn gedachtes. Mensen stappen in en uit zoals vragen opploppen in mijn hoofd. Hoe laat zal Hij er zijn, welke van de aanwezigen zal het zijn? Komt Hij wel? Ik weet niet hoe Hij eruit ziet, ken alleen zijn stem. Pfff die stem, donker, zwaar en krachtig, als ik eraan denk begin ik al te trillen van verlangen. Dat was de reden, zijn stem en zijn gezag……

Ze zit zoals afgesproken bij bushalte 12, rustig op het bankje. De kleding voor zover ik kan zien precies zoals opgegeven. Lange zwarte jas, nylons met hoge hakken, haren opgestoken in een knot en een klein handtasje. Ze kijkt vluchtig om haar heen, iedere bus, iedere man neemt ze op in spanning; zal Hij het zijn. We hebben afgesproken op het busstation, voor de eerste keer een mooie locatie. We hebben elkaar niet gezien, ook niet op foto, dat wilde ik niet. De kledingvoorschrift was voor mij voldoende om haar te herkennen, en te testen of ze komt zoals ik wenste. Maar dat wist ik al dat ze zou komen, ze smolt aan de telefoon tijdens de 3 gesprekken die we gehad hebben. Een mooie zachte stem, volgzaam met een vleugje ondeugd erin. Weer kijkt ze op, een bus die stopt, een paar mensen die uitstappen….

Zucht....

Een trein ritje

Ik had opdracht gekregen de stoptrein te nemen van A naar B van 11:05. Ik mocht niet gaan zitten, maar moest in het portaal bij de deur blijven staan. Speciaal voor Hem had ik me mooi aangekleed. Mooie lingerie, hold-up kousen, hoge hakken, een korte, strakke rok en een mooie blouse waarin mijn stevige borsten mooi uitkwamen. Doordat ik een knoopje extra open had gelaten, werd een ieder een blik gegund op mijn diepe decolleté. Ik was nerveus, maar wie zou dat niet zijn in mijn situatie? Voor het eerst de Man zien die ik zo intrigeerde. En wat zou er dan gebeuren?

De trein naderde het volgende station en ik werd uit mijn gedachten gehaald door het piepen van haar telefoon. Een smsje! Snel keek ik op het schermpje en daar stond kort en krachtig: "stap bij dit station uit en blijf op het bankje op het perron zitten". Toen de trein stopte, stapte ik opgewonden uit en keek om zich heen. Recht voor mij was een bankje. Terwijl de trein weer vertrok, ging ik daar zitten zoals opgedragen. Ik keek om me heen. Het was een heel klein station. En nu de trein weg was, zag ik dat aan de overzijde van het spoor geen perron was. Het perron voor de andere richting lag een klein eindje verderop. Nu de andere passagiers verdwenen waren en de trein weg, was ik helemaal alleen. Niemand die mij hier zag...

Stil voor me uitkijkend zat ik te wachten. Na een paar minuten piepte mijn telefoon opnieuw. Een nieuw bericht. "Loop het perron af en via de trap naar beneden naar de parkeerplaats. Daar zul je een witte bus zien staan waarvan de schuifdeur een klein beetje open staat. Ga hier naar binnen. Je zult er een briefje vinden waarop staat wat er verder van je wordt verwacht." Nog nerveuzer dan ik al was liep ik over het perron naar de trap. Bovenaan de trap staand zag ik beneden een klein parkeerterrein. En op het parkeerterrein een witte, gesloten bus zonder ruiten achterin. Nu moest ik kiezen. Zou ik omkeren en de eerstvolgende trein terug naar huis nemen? Of liep ik naar beneden het ongewisse tegemoet? Een paar tellen bleef ik aarzelend staan en toen hakte ik de knoop door. Ik ging ervoor!

Ik liep de trap af naar het busje toe. Ik keek rond, maar zag niemand. Gespannen stapte Ik de bus in. Binnen in de lege bagageruimte brandde een klein lampje en verder was het donker. Aan de voorwand hing een briefje en daarop stond: "Hier ligt een vuilniszak. Kleed je uit en stop je kleren in die zak. Zet hem door het kiertje van de deur buiten en trek dan de deur dicht. Loop naar de wand en zet je vast met de boeien die daar hangen. Voor je je handen vastzet, doe je de blinddoek om die erbij hangt." Ik keek nog eens goed en inderdaad: er hingen vier boeien aan de zijwand. Twee boven en twee beneden. Best wel een eindje uit elkaar. Ik trilde van spanning. Maar ik trilde ook van verlangen. En zoals bevolen kleedde ik me uit, stopte al mijn mooie kleren in de vuilniszak, zette die door de kier van de deur op de grond en trok de deur dicht. Niemand had mij gezien. Ik ging naar de zijwand en maakte de boeien vast om mijn enkels. Die dwongen mijn benen wijd uiteen. Ik keek nog eens goed waar de polsboeien hingen en deed de blinddoek om. Op de tast maakte ik mijn linker pols vast aan een van de bovenste boeien en hengelde vervolgens net zo lang tot mijn rechter hand ook vast zat. Daar stond ik dan. Naakt en beschikbaar...

Even later hoorde ik het voorportier van de bus dichtslaan en de motor gestart worden. De bus kwam in beweging. Echt gemakkelijk stond ik niet, maar de bestuurder had ervoor gezorgd dat ik met mijn voeten op een deken kon staan en daar was ik blij om. Aan de bewegingen van de bus kon ik merken dat de bestuurder voorzichtig reed, rekening houdend met zijn lading. Na een korte rit sloeg de bus af en werd de weg hobbelig. Even hobbelde de wagen over een of ander pad en toen stopte hij. De motor werd afgezet en ik hoorde het voorportier opengaan. Nu ging het pas echt beginnen....