Het is niet dat ik niets meer kan zien. Door de blinddoek heen zie ik een schemer, het verschil tussen licht en donker. Zie jou lichaam dat door de donkere kamer wandelt.
Ik ben vrij om te gaan waar ik wil. Te staan hoe ik wil staan.
Ik had me uitgekleed, zoals jij mij vriendelijk had gevraagd. Jij had de blinddoek voor mijn ogen gespannen. En dat was het dan.
Ik duw mijn armen nadrukkelijk naar achteren zodat mijn borsten naar voren wijzen. Dat bevestigd dat ik er klaar voor ben. Je ziet dat ik me ergens aan stoor. Het is het wachten. Ik wil helemaal hulpeloos vastgebonden zijn. Kan de vrijheid niet aan.
Maar er volgt niets, de minuten verstrijken, ik hoor plots dat je naar de deur stapt, en hoor geroezemoes van andere mensen die de kamer binnen komen
Je kijkt even snel naar mij. Ik tracht mijn rug nog meer te rechten. Oh, fier meisje van me, denk je. Al even snel herken jij die buiging van mijn knieën, waardoor mijn dijbenen een tikkeltje openen, de plotse drang gevuld te worden in mijn zachte hongerige kutje.
Je vraagt , hoe voelt het, zo geblinddoekt te zijn? Eerst wij twee samen? Was het intiem? Voelde het knus? En hoe voelt het nu? Minder knus vast? Is je gevoel veranderd? Van wat moet ik doen? Ik geef geen antwoord.
Je ziet hoe ik vecht met de onzekerheid. Hoe ik tracht mezelf te overwinnen. Hoe ik tracht even zelfverzekerd te zijn met deze vreemde mensen rond om me, als amper één minuut geleden, toen wij nog samen waren.
De mannen gaan allemaal rond mij staan, blijven praten. Maar er gebeurt nog niets. Jij komt wat dichter bij me staan en hoort mijn adem die zachtjes hoorbaar is tussen de doffe stemmen. Je ziet een ader in mijn hals te keer gaat. Ik probeer mezelf in toom te houden. Je vraagt je af wat ik het liefst zou willen? Spreken? De blinddoek af doen? Dat de mensen de kamer verlaten? Of dat jij de kamer verlaat?
Ik word nerveus. Misschien zelfs angstig. Ik laat mijn armen naast me hangen en richt mijn kin even omhoog. Je ziet me slikken. Je ziet hoe ik aarzel mijn lippen wil likken en doe het dan toch.
Hoe lang zou ik het zo nog uithouden? Zou ik op een bepaald moment mijn hand uitsteken op zoek naar jou? Zou ik knielen en smeken? Oh nee, daarvoor is het nog te vroeg. Ik ben nog net niet hongerig genoeg om volledig mezelf, het uiterste sletje, te zijn.
Niet omdat ik dat nog niet wil, nee, omdat ik bang ben.
Jij wijst met jouw vinger naar mijn keiharde tepel, die stokstijf op mijn borst prijkt en jij glimlacht naar één van de aanwezigen. Je wacht even, ben benieuwd of door mijn nerveuze gefriemel mijn tepel jouw vinger plots zou raken. Zou ik dan schrikken, vraag jij je af?
Nooit maar dan ook nooit zal mijn lichaam er in slagen niets te verraden. Hoe hard ik het ook probeer. Jij merkt onmiddellijk hoe hard ik het wil.
Je fluistert zacht in mijn oor, je krijgt het, nog even wachten.
Jij dacht even dat ik met mijn blote voeten zou stampen. Je leg jouw hand op mijn kut. Jij voelt met de tip van jouw vinger tussen mijn lipjes, het vocht wat je daar aantreft bevestigd dat ik zo graag wil, ooooh, zo graag.
Jij denkt aan wat je net had gezegd, je krijgt het. Je twijfelt.
Ja, toch, ik krijg het? Ik zal worden genomen, gebruikt en ik zal dienen. Maar uiteindelijk geef jij mij wat ik wil. Me geven, is wat je wil. Wat ik wil, is gegeven worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten