Half woord

Mijn Meester heeft altijd maar een half woord nodig om te begrijpen wat ik voel, ervaar of wil ervaren. Ik snap het niet dat dit kan. Of hij heeft gewoon die gave, zoveel mensenkennis of ik ben zo doorzichtig. Ik weet het niet maar vind het wel bijzonder. Als hij uitspreekt wat ik niet verwoorden kan over mijn gevoel en hoe ik het ervaar dan begint mijn lichaam te tintelen. Net of hij dan onder mijn huid kruipt. Ik voel me dan zo één met hem. Ik heb het gevoel dat ik geen geheimen voor hem kan hebben. We kennen elkaar nu maar heel kort en hij weet al meer dan menig ander. Hij krijgt het voor elkaar. Hoe? Geen idee.